Κάθε μια ξεχωριστή, κάθε μια με την δική της αντίδραση. Από την μία τις συναντάμε να αφήνουν τα σκυλιά σε κοντινή προσέγγιση της θέσης τους, την άλλη πάλι τις βλέπουμε να ξεπετάγονται πολύ μπροστά τους και ενδιάμεσα έχουμε εκείνες τα αποκαλούμενα πουλιά “φαντάσματα”, τις μπεκάτσες δηλαδή που μας αφήνουν ίχνος ακουστικό μόνο το φτεροκόπημα και οπτικό την ζεστή κουτσουλιά τους...
Χρόνια τώρα, από τα μέσα του Οκτώβρη ως τα τέλη του Φλεβάρη, κάθε φορά που μόνος και ήσυχος αναπολώ στιγμές και εικόνες τόσο από το πλέον πρόσφατο μπεκατσοκυνήγι, όσο και απ' όλα μαζί συνολικά, νοιώθω την ανάγκη να βρω τους λόγους και τις αιτίες για κάτι που δεν πήγε καλά και εκείνη πάλι με νίκησε. Και δεν ξέρω γιατί, όμως οι σκέψεις και οι αναμνήσεις περνάνε με ταχύτητα τις εικόνες που πήγα καλά, κολλάνε όμως σ' εκείνες που υπήρξε αποτυχία. Έρχονται τότε λοιπόν στο μυαλό λεπτομέρειες μικρές, φαινομενικά ίσως και τελείως ασήμαντες, που όμως αν είχαν προσεχθεί περισσότερο, ίσως και να υπήρχε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Βλέπω την λάθος θέση που πήρα, το παραπάνω βήμα του σκύλου, εκείνη που βρήκε άνοιγμα στο πουθενά, τα φυλλωμένα κλαδιά που με εμπόδιζαν, την άστοχη τουφεκιά...
Τα βλέπω όλα ξανά απ' την αρχή. Σύντομα όμως καταλήγω πως πάντα έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει το μαγικό κυνήγι της αρχόντισσας του δάσους, μυστήριο, απρόβλεπτο και σαγηνευτικό. Ωστόσο πιστεύω πως αποκλείεται να υπάρχει εθισμένος μπεκατσοκυνηγός, που με λατρεία και σεβασμό αναζητά αυτό το υπέροχο πουλί και να μην έχει επιχειρήσει - όπως εγώ - να αποκωδικοποιήσει την συμπεριφορά της και παντρεύοντας εμπειρίες δεκαετιών, κυρίως όμως ερμηνείες πολλών ακόμα συναδέλφων, στοχεύοντας να βρει απαντήσεις κοντινές απέναντι στην μοναδική συμπεριφορά της.
Τα πουρναρωτά, ιδίως σε βαρυχειμωνιά, πάντα κρύβουν εκπλήξεις.
Aπαντήσεις που δείχνουν πως όλα τα πουλιά δεν έχουν τον ίδιο κωδικό αντίδρασης και πως ανάλογα με τον τόπο, τον χρόνο και τον καιρό ενεργούν διαφορετικά. Που λένε επίσης πως καλά τα ποιοτικά ρούχα, τα ακριβά τουφέκια και τα αδιάβροχα άρβυλα, όμως λεπτομέρειες και πρωτίστως τα ικανά μπεκατσόσκυλα είναι εκείνα που θα περιορίσουν κάπως εκείνες τις κακιές αναμνήσεις. Ευτυχώς όμως και για τις μπεκάτσες και για εμάς, που ακόμα και τα ικανότερα μπεκατσόσκυλα, πάντα θα χάνουν από κάποιες εξυπνότερες. Και δεν αμφιβάλω πως θα βρεθεί έστω κι ένας καθάριος μπεκατσάς, που να μην νιώσει θλίψη όταν κάνει εκείνες τις μαύρες σκέψεις πως τελικά πιότερες είναι οι βασίλισσες που πέφτουν μπαμπέσικα στα πρωινά και τα βραδινά φονικά καρτέρια, παρά εκείνες που παλικαρίσια τουφεκίστηκαν.
Τα “βάσανα” όμως με τούτα τα αρχοντοπούλια τώρα αρχίζουν...