Ανεξάρτητα με την μορφολογία του εδάφους, οι πέρδικες είναι στο αίμα τους...
Είδα και άλλες φυλές σκύλων να κυνηγούν την πέρδικα με αξιοσύνη και ικανότητες. Όλα τούτα τα χρόνια έβλεπα και τα δικά μου και οφείλω να ομολογήσω πως δεν με άφησαν ποτέ ανικανοποίητο σε τούτο το κυνήγι. Όμως, πάνω στην πέτρα και δίπλα στον κέδρο, άλλη εικόνα βγάζουν τα σκυλιά των... “ειδικών αποστολών”.
Ένα από τα πολλά που έμαθα στα χρόνια της ενασχόλησής μου με την κυνηγετική αρθρογραφία, είναι ότι ποτέ κανένας συντάκτης και κανένα κείμενο δεν πρόκειται να γίνουν πλήρως αποδεκτά από το σύνολο εκείνων που τα διαβάζουν. Πάντα θα υπάρχει η αντίθετη άποψη, ωστόσο πολλές φορές, όταν αυτή παρουσιάζεται τεκμηριωμένη, λεπτομερής και με αποδείξεις, συχνά οδηγεί σε αναθεώρηση των ως τώρα δεδομένων. Σε κάθε περίπτωση ένα τέτοιο ενδεχόμενο αφορά κυρίως μετριοπαθείς, ανοιχτόμυαλους κυναγωγούς και όχι τους φανατισμένους.
Αυτός που δεν αποδέχεται ούτε ως πιθανότητα να υπάρχει κυνηγόσκυλο ικανότερο από το δικό του, αυτός που αμφισβητεί δίχως επιχειρήματα κάθε άλλη φυλή πέραν της δικής του, είναι καταδικασμένος να παραμείνει δέσμιος της αρρωστημένης νοοτροπίας του απαξιωτισμού για τους πάντες και για τα πάντα. Ο αείμνηστος Γιάννης Γιαννούλης, ένας άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του χαϊδεύοντας τα σκυλιά του, συνήθιζε να λέει πως η κυνηγετική διαδρομή του καθενός μας έχει προς το τέλος της τρεις μεγάλες στροφές. Μία στα 50 χρόνια της ζωής μας, μία στα 60 και αν ο θεός μας χρωστάει, ακόμα μια στα 70. Απλές κουβέντες που όμως σχηματίζουν μια φράση απόλυτα φιλοσοφημένη.
Έχει άλλο τσαγανό τούτη η ράτσα...
Ψηλώνουν πολύ τα βουνά μετά από κάποια ηλικία και προκύπτουν αξεπέραστα εμπόδια μετά από κάποια άλλη. Πλησιάζοντας λοιπόν την ηλικία της δεύτερης στροφής, θεωρώ εμπειρικό πλεονέκτημα το ότι κυνηγώντας έζησα και είδα πολλά και ταυτόχρονα οδυνηρό μειονέκτημα το ότι τα περιθώρια για να απολαύσω ακόμα περισσότερα άρχισαν να στενεύουν. Όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν έχοντας δίπλα μου πάντα από 3 ως 4 κυνηγόσκυλα. Αν και οι συνθήκες από τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευνοϊκές για να πορευτώ με την φυλή των κούρτσχααρ και παρά το γεγονός ότι από αυτά απέκτησα τις πρώτες μου εικόνες σε έρευνα, ακινησία και επαναφορά, εν τούτοις είτε από σύμπτωση, είτε από εφηβική αντίδραση κόλλησα με τα επανιέλ.
Στα 39 χρόνια που ζω και κυνηγώ μαζί τους, ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να αποκτήσω ως κυνηγός την “καθαρόαιμη” θηραματική ταυτότητα. Λίγο με ενδιέφερε αν θα με πουν μπεκατσοκυνηγό, περδικάρη ή φασσοκαρτεριτζή. Μαζί μου ήθελα να είναι πάντα και μαζί τους έμαθα να κυνηγώ τα πάντα. Περπάτημα εγώ, μπροστά μου εκείνα σε μεθοδική έρευνα. Καρτεράτος εγώ, ακίνητα και εκείνα τριγύρω να κοιτούν στον ουρανό και έτοιμα να τρέξουν για επαναφορά.
Όλα τους ξεκινούσαν με ορτύκι, συνέχιζαν με μπεκάτσα και όσα ξεχώριζαν αποφοιτούσαν με πέρδικα. Ενδιάμεσα όμως και αφού είχα την βεβαιότητα ότι σπούδασαν καλά τα εδαφόβια θηράματα, πήγαν και στην φάσσα, στο παπί, ακόμα και στην τσίχλα, ενώ αν κάπου δεν κατάφερα να κάνω σπουδαία πράγματα ήταν με το μπεκατσίνι. Νομίζω λοιπόν ότι αυτοδίκαια έχω το δικαίωμα να εκφράσω την προσωπική μου γνώμη για κάποια περδικόσκυλα, που δίχως να ανήκουν σε κάποια φυλή ανώτερη όλων των υπολοίπων, εντούτοις τουλάχιστον στα μάτια τα δικά μου είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως έχουν το κάτι παραπάνω...
Αν τούτο το άρθρο επιχειρούσε να το γράψει ένας από τους πολλούς αξιόλογους εκτροφείς ή εκπαιδευτές του χώρου μας, σίγουρα θα το συμπλήρωνε και με πολλά επί πλέον στοιχεία παρμένα από την εμπειρία του για τα πόϊντερ. Είναι επίσης σίγουρο πως μερικοί από τους φίλους αναγνώστες θα διαφωνούσαν μαζί μου. Θα αναφέρω λοιπόν την άποψή μου κρίνοντας μόνο σαν κυνηγός, βασισμένος στις εμπειρίες, στις αναμνήσεις και γενικότερα στηριγμένος πάνω στις αποδείξεις που τόσα χρόνια συγκέντρωσα πάνω σε γκρέμια, σάρες, αλπικά και χαλιάδες.
Κυνηγότοποι “φτιαγμένοι” για πόϊντερ
Ψηλώνουν πλέον τα βουνά και για μένα και επειδή δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα μπορώ να αναζητώ τους κωτσαραίους και τα χαρέμια τους, ήρθε νομίζω ο καιρός να εκπληρώσω ένα χρέος που έχω απέναντι σε κάποια σκυλιά “ειδικών αποστολών”, να αποτίσω φόρο τιμής και αράδες αναγνώρισης στην υπεροχή των πόϊντερ. Είδα κι άλλες ράτσες να κυνηγούν με ικανότητα και αξιοσύνη την πέρδικα. Όλα τούτα τα χρόνια έβλεπα και τα δικά μου και οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν με άφησαν ανικανοποίητο σε τούτο το κυνήγι.
Όμως πάνω στην πέτρα και στο κέδρο, άλλη εικόνα δίνουν τα πόϊντερ, με άλλο τρόπο ερευνούν, άλλο τσαγανό και κυρίως άλλη διάρκεια και αντοχές έχουν... Δείχνουν αφεντάδες, φτιαγμένοι να κυριαρχούν πάνω στα πετρωτά, δείχνουν γεννημένα να διαφεντεύουν στο κατόπι της λυγερής. Έρχονται στιγμές μετά από ώρες κυνηγιού πάνω στα κοφτερά βράχια, που νομίζεις πως πέρα από τα μουσούδια, πέρα από το σωματότυπο, ακόμα και τα πέλματα των ποδιών τους είναι φτιαγμένα ειδικά γι΄αυτόν τον τόπο, ειδικά γι΄αυτό το θήραμα.
Οι πέρδικες σταδιακά σε πολλές περιοχές της χώρας αλλαξοτόπισαν και μπήκαν στα πυκνά, στην βλάστηση και στις μαλακωσιές. Εκεί είναι βέβαιο πως όλα τα κυνηγόσκυλα που τις έχουν στο αίμα τους θα δουλέψουν με πάθος και θα αποδώσουν ικανοποιητικά. Στον απίστευτα δύσκολο όμως κλασσικό περδικότοπο της πέτρας και του αλπικού, με τις γκρεμίλες, τα δίπατα και τα στεφάνια, εκεί που και τα ακριβότερα άρβυλα κομματιάζονται, όσο πάθος κι αν έχουν, θεωρώ σίγουρο πως δεν θα τα καταφέρουν το ίδιο καλά. Εκεί το πόϊντερ βρίσκεται μέσα στο δικό τσιφλίκι, ξέρει που ακριβώς πρέπει να πάει, αλλά και πως...
Στους μαλακούς περδικότοπους “πατάνε” το ίδιο καλά όλες οι φυλές
Δεν ήθελα να αποδεχτώ αυτή την πραγματικότητα ως και πριν μερικά χρόνια. Η ανωτερότητά τους όμως μηδένισε την άρνηση. Πάντα θα υπάρχουν πολλά καλά και καλύτερα περδικόσκυλα. Από τα σπουδαία όμως, εκείνα τα εξαιρετικά που βγάζουν όπως λέμε μάτια μόλις λυθούν στο άκουσμα του λάλου, τα περισσότερα είναι από αυτή τη φυλή.
Νομίζω πως δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι πως ειδικά στο συγκεκριμένο θήραμα κάποια άλλη ράτσα παρουσιάζει εμφανέστατα σημάδια ανωτερότητας απ΄ότι η δική σου. Όπως θαρρώ πως δεν είναι ντροπή ακόμα και μέσα στον κυνηγότοπο να βλέπεις, να θαυμάζεις και να ομολογείς πως αυτά τα κυνηγόσκυλα κυνηγούν την πέρδικα διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα. Δεν πρόκειται στα χρόνια που μου απομένουν να αποκτήσω ποτέ έστω και ένα πόϊντερ. Δεν συνηθίζω τους αποκλεισμούς, όμως έμαθα να ζω και να κυνηγώ με άνουρα, μαλλιαρά και μικρόσωμα σκυλιά.
Αν όμως μου επιβαλλόταν περιορισμός και μου έλεγαν πως θα κυνηγώ μόνο πέρδικες και φυσικά αν ήμουν νεότερος, τότε δίχως κανένα δισταγμό το κουμάσι μου θα είχε μόνο τέτοια σκυλιά.
Δεν θα αποδεχτώ όμως σε καμία περίπτωση πως όλα αυτά τα ξεχωριστά προσόντα αξιοσύνης ένα πόϊντερ μπορεί να τα ξεδιπλώσει, κάνοντας ολοφάνερες τις διαφορές με τα υπόλοιπα κυνηγόσκυλα και σε κυνήγια μπεκάτσας και ορτυκιού. Στην μπεκάτσα κάποια από αυτά είναι αναγκασμένα να μοιράζονται την πρώτη θέση με πολλούς ισάξιους αντιπροσώπους άλλων φυλών, στο δε ορτύκι μάλλον μειονεκτούν αισθητά έναντι όλων των υπολοίπων.
Για το κεφάλαιο πέρδικα όμως κάνουμε λόγο και σε παρόμοια άρθρα, νομίζω πως πάντα η επικεφαλίδα γράφεται με κεφαλαία γράμματα.