Το τρυγόνι μαζί με το ορτύκι είναι τα δύο καλοκαιρινά θηράματα που σηματοδοτούν την έναρξη κάθε νέας κυνηγετικής περιόδου. Για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κυνηγών της χώρας μας αποτελεί λατρεμένο είδος και πάντα, όταν πλησιάζει η πολυπόθητη μέρα, όλοι κάνουν τα δικά τους σχέδια.
Οι περισσότεροι βέβαια είναι σίγουρο πως θα τα κυνηγήσουν στην έναρξη, όμως υπάρχουν και εκείνοι που αποφεύγοντας τις θερμοκρασίες του Αυγούστου, θα προτιμήσουν να αναμετρηθούν μαζί τους στα περάσματα. Όποιος κι αν είναι ο τελικός σχεδιασμός, γεγονός παραμένει ότι λόγω έλλειψης άλλων θηραμάτων, ιδίως τα κοντινότερα γνωστά παραδοσιακά τρυγονοτόπια, δέχονται ιδιαίτερα μεγάλη πίεση από μαζικές συγκεντρώσεις δεκάδων κυνηγών σε μικρή σχετικά έκταση. Τέτοιες “συνθήκες” έχουν ως αποτέλεσμα αφ' ενός στα καρτέρια να παρατηρούνται συχνά τσακωμοί μεταξύ συναδέλφων και αφ' εταίρου τα πουλιά να διασκορπίζονται σε πολλά σημεία οπότε η υπόθεση εντοπισμού τους γίνεται από δυσκολότερη έως αδύνατη.
Για να απολαύσουμε λοιπόν το κυνήγι μας, θα έλεγα πως επιβάλλεται ειδικά εκείνες τις πρώτες μέρες της έναρξης να βρούμε και να διαμορφώσουμε γύρω μας το καταλληλότερο περιβάλλον.
Η περυσινή πρώτη, για την δική μου παρέα ήταν από τις χειρότερες. Συνηθίζουμε να κινούμαστε σε μακρινούς κυνηγότοπους, αναζητώντας παράλληλα πουλιά και ησυχία. Είχαμε βρει τα «μέρη μας» εβδομάδες νωρίτερα, η σιγουριά όμως πως θα είμαστε μόνο εμείς μας “έφαγε”, και δυστυχώς παρά τον ομολογουμένως άρτιο προγραμματισμό που είχε προηγηθεί, αυτά τα δυο δεν καταφέραμε ποτέ να τα συνδυάσουμε. Κατά μια περίεργη σύμπτωση, όπου βρίσκαμε θηράματα πιασμένα σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, τα περίμεναν και αρκετοί ακόμη, ενώ αντίθετα όπου δεν υπήρχαν κυνηγοί ανταγωνιστές, τα τρυγόνια ήταν ελάχιστα. Δυστυχώς οι “αυτοψίες” που είχαν προηγηθεί στα τέλη Ιουλίου δεν μας βοήθησαν, αφού ήταν ολοφάνερο πως ίδια τρυγόνια και τόπους είχαν ανακαλύψει κι΄ άλλοι.
Ιδανικός τρυγονότοπος στον Έβρο.
Με δεδομένο πως κάποιοι είχαμε άσχημες εμπειρίες από απρόσεκτα τουφεκίδια του συνωστισμού, οι επιλογές που μας απέμεναν δεν ήταν πολλές. Πιάσαμε λοιπόν αναγκαστικά σε τρυγονότοπους β' διαλογής, με ότι αυτό συνεπάγεται σαν αποτέλεσμα...
Κάνοντας μια ανασκόπηση για παρόμοιες περιόδους της τελευταίας πενταετίας, θυμάμαι κι΄ άλλες, κακές, καλές και καλύτερες.
Έναρξη του 2013 κάναμε μια Τρίτη σε κάποια επιλεγμένα καρτέρια της Ιτέας στον Έβρο. Από εκεί και ως την Ορεστιάδα, η εικόνα που επικρατούσε σε επίκαιρα σημεία ήταν τελείως αντίθετη με όλα όσα γράφτηκαν σε κάποια κυνηγετικά έντυπα για σημαντικά μειωμένη παρουσία κυνηγών, λόγω της οικονομικής κρίσης. Αν μερικοί από αυτούς που τα έγραψαν διάλεγαν επιλεγμένα μέρη και έμπαιναν στον κόπο να τα επισκεφθούν, θα διαπίστωναν πως όπου υπήρχε νερόλακκος, σκιερό ρέμα, θερισμένος βίκος και απομονωμένα, ψημένα λιόσπορα, από τις 17 Αυγούστου και μετά, δεν υπήρχε χώρος για άλλους. Τριγύρω λοιπόν από εκεί, με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα από το χάραμα ως αργά το απόγευμα, κάναμε ονειρεμένο κυνήγι.
Η “άγια” μέρα του 2014 ήρθε Τετάρτη και μας βρήκε σε μαγευτικούς αλλά και απομονωμένους τρυγονότοπους της Αριδαίας. Ήταν μέρες μεσοβδόμαδου με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν κυνηγοί, εκτός από ελάχιστους περιφερόμενους ντόπιους. Ελάχιστα τα τρυγόνια, πολλά όμως τα ορτύκια, με αποτέλεσμα το απόγευμα της Παρασκευής ο κάμπος να γεμίσει από ορτυκάδες κυρίως της Θεσσαλονίκης. Σημειωτέον ότι μετά το μπουρίνι που ξέσπασε μεσημέρι στις 21/8, τρυγόνι δεν ξαναείδαμε στα επιτρεπόμενα της ζώνης.
Θυμάμαι επίσης έναρξη στην ακριτική Φλώρινα, όπου γύρω από περιοχές σε Καύκασο, Νίκη, Αγία Μαρίνα, βρεθήκαμε να κυνηγάμε σχεδόν μόνοι μας. Είχαμε φτάσει μετά από πληροφορίες ντόπιων φίλων. Δυστυχώς, ενώ πράγματι τα τρυγόνια που είδαμε στις 19 ήταν αρκετά, από το χάραμα της επομένης είχαν μειωθεί σε ελάχιστα. Αιτία ήταν μάλλον το απογευματινό μπουρίνι που προηγήθηκε κυρίως επί Αλβανικού εδάφους. Σταθήκαμε όμως πολύ τυχεροί γιατί την τελευταία μέρα της παραμονής μας (Κυριακή 23/8/2015), εμφανίστηκαν εκεί πολλά πουλιά, προερχόμενα ασφαλώς από μετακίνηση και προετοιμασία αποδημίας.
Πονηρά, απομονωμένα λιόσπορα στην Φλώρινα.
Είναι γνωστό στους περισσότερο ψαγμένους πάνω σ' αυτό το κυνήγι, πως σε κάθε περιοχή της χώρας που βαστάει τρυγόνια, όσο κι αν έχει κυνηγηθεί ο τόπος, διατηρούνται κάποια σημεία που λειτουργούν δειγματικά για το σύνολο της ευρύτερης περιφέρειας. Πιθανόν και για άλλους λόγους, κυρίως όμως λόγω εποχής εκεί τα τρυγόνια κινούνται περισσότερο συγκεντρωτικά. Όταν λοιπόν διαπιστώνουμε πως ειδικά αυτά τα πόστα δείχνουν μηδενικό ενδιαφέρον, κρατάμε μικρό καλάθι... Κάποιες από τις ομορφότερες σε αναμνήσεις και πλουσιότερες σε θηράματα περιόδους έναρξης, ζήσαμε στους κυριολεκτικά απρόβλεπτους τρυγονότοπους της Καστοριάς, που τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια πως μας είχαν ποτίσει πολύ πίκρα.
Τους χαρακτηρίζω απρόβλεπτους, γιατί μαζί με περιοχές του Κιλκίς, της Ημαθίας και της Δράμας, σχεδόν πάντα τέτοια εποχή αποτελούν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Γιατί έχει συμβεί κάμποσες φορές να αντικρίζουμε εικόνα γενικής ερήμωσης στο μισό και παραπάνω της συνολικής έκτασης και κάπου “μαντρωμένη” σε επιλεγμένα σημεία να ανακαλύπτεις την απόλυτη έννοια της θηραματικής αφθονίας.
Βρήκαμε αρκετούς κυνηγούς τότε στην Καστοριά και όσοι υπήρχαν ήταν φανερό πως ήξεραν καλά και τον τόπο και τα καρτέρια. Είχαμε ένα ιδιαίτερο ευνοϊκό τετραήμερο με βοριαδάκι και διαρκώς συννεφιασμένο ουρανό. Δευτέρα στις 22/8 ήταν η δική μας μέρα. Αρκετά τρυγόνια, κάμποσες ντόπιες φάσσες και παντού τριγύρω ορτύκια. Ολημερίς εκείνη η μέρα και το μισό της επομένης, σημειωνόταν ένα εκπληκτικό πήγαινε έλα που είχε κατεύθυνση από και προς τα Αλβανικά σύνορα. Το απόγευμα τα μαντάτα είχαν ταξιδέψει ως και της κυρά Μαριώς τ' αυτιά...
Φανταστείτε πως εκεί τουφεκούσαμε μόνο εμείς, έχοντας παραπέρα μια παρέα με τρία παλικάρια από το Μοσχάτο. Κάποιος άλλος φαίνεται πως έριξε σύρμα και πολλοί ήταν εκείνοι που ταξίδευαν όλο το βράδυ. Σκεφτείτε πως κοιμόμαστε στα καρτέρια μέσα στο αυτοκίνητο και το χάραμα της Τετάρτης βρεθήκαμε περικυκλωμένοι...
Κατά μήκος του ποταμού, σε μια ακτίνα 500 μέτρων, όρθιοι και καθιστοί μετρηθήκαμε ακριβώς 16 νοματαίοι. Απάνω που έδενε το γλυκό χάλασε στο βράσιμο που λέμε, αφού στο ίδιο μέρος τις δυο προηγούμενες μέρες κυνηγούσαμε μόνο εμείς οι πέντε. Φύγαμε το ίδιο μεσημέρι έχοντας πάρει συντροφιά τις ωραιότερες αναμνήσεις, ενώ την ίδια ώρα συναντούσαμε αυτοκίνητα με συναδέλφους που πήγαιναν στους τόπους που αφήναμε πίσω μας...