Ένα όμορφο ταξίδι ξεκίνησε στις 21/5/2024 με σκοπό την άφιξη μας στην υπέροχη Ιρλανδία. Μαζί με τον φίλο και λάτρη της φυλής Νίκο Μερτέκη, ο οποίος διευθύνει το περιοδικό Car and driver, συνέβαλε στην όλη προσπάθεια και βοήθεια για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι, κάνοντας μια γενναιόδωρη χορηγία. Για εμένα δε, ήταν όνειρο ζωής μα και καθήκον μου να επισκεφθώ την χώρα καταγωγής των σκύλων που εκτρέφω και υπηρετώ τόσα χρόνια στην Ελλάδα. Επίσης θεώρησα καθήκον μου να επισκεφθώ τον πρόεδρο του Ιρλανδικού και international club, έτσι ώστε να μπορώ να συλλέξω τις πιο εμπεριστατωμένες πληροφορίες για το ιρλανδικό Σέττερ, που μόνο ο πρόεδρος Ray O'Dwyer θα μπορούσε να μου δώσει και να μεταφέρω στην Ελλάδα μέσω της συνέντευξης που δέχθηκε να πραγματοποιήσουμε.
Έτσι λοιπόν νωρίς το πρωί στις 21/5/2024 φτάσαμε στον προορισμό μας, στην υπέροχη Ιρλανδία. Το οδοιπορικό μόλις είχε ξεκινήσει. Ένας ωραίος ενθουσιασμός πλημμύριζε σιγά σιγά την καρδιά μας, νιώθοντας την ανάγκη να μην αφήσουμε λεπτό ανεκμετάλλευτο από τις 7 ημέρες συνολικά που είχαμε στην διάθεση μας, γι’ αυτό το εποικοδομητικό ταξίδι. Στόχος μας πρώτος, ήταν βέβαια η συνέντευξη από τον πρόεδρο του ιρλανδικού Σέττερ Club.
Το ραντεβού μαζί του είχε κανονιστεί καιρό πριν την άφιξη μας στην Ιρλανδία, μιας που είχα συνομιλία μαζί του έτσι ώστε να πάνε όλα βάση προγράμματος. Ο πρόεδρος έχοντας γνώση της ασχολίας μου με την φυλή σαν εκτροφέας, εκπαιδευτής, και αρθρογράφος στην Ελλάδα, έδειξε την ανάλογη εμπιστοσύνη για να μας δεχθεί στην οικία του πραγματοποιώντας την συνέντευξη και τή προσωπική επαφή.
Η χιλιομετρική απόσταση δεν μας πτόησε, μιας και από το Δουβλίνο που μέναμε ήταν αρκετά μακριά η οικία του προέδρου. Κάθε άλλο, ήταν υπέροχη διαδρομή να βλέπεις απέραντες καταπράσινες εκτάσεις με πολύ καλούς δρόμους με καλή σήμανση όσο στην πόλη, αλλά και στις επαρχιακές περιοχές καθιστώντας την οδήγηση ξεκούραστη και ασφαλή. Μετά από κάποιες ώρες διαδρομής, φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι του προέδρου Ray O’Dwyer. Ένας ωραίος και ευγενής άνθρωπος μας καλοδέχτηκε, ήταν ο πρόεδρος. Τα συναισθήματα πολλά, ενθουσιασμός και σεβασμός σε έναν άνθρωπο που ασχολείται, εκτρέφει και υπηρετεί το ιρλανδικό Σέττερ τουλάχιστον 50 χρόνια. Έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή σε αυτά τα σκυλιά, διατηρώντας τα ιδανικά και τα πιστεύω του.
Είχαμε μπει κιόλας μέσα στο υπέροχο και αρκετά μεγάλο του σπίτι. Διακοσμημένο όμορφα με αγάλματα και πίνακες που απεικόνιζαν ιρλανδικά Σέττερ, κάποια από αυτά δε, με την δική τους ιστορία, μιας και ήταν σπουδαία σκυλιά που υπήρχαν κανονικά και όχι μόνο κατά φαντασία. Συγκεκριμένα ένας μεγάλος παλαιός πίνακας που απεικονίζει το ιδανικό δείγμα της φυλής, ο πρόεδρος είπε ότι σε αυτό το σκυλί που λέγεται Gary Owen βασίζεται το πρότυπο του Ιρλανδικού Σέττερ. Η συνέντευξη είχε μόλις αρχίσει. Το βίντεο έγραφε, και οι ερωτήσεις μου στοχευμένες ώστε να μπορούν να απαντηθούν και να δώσουν τις απαιτουμενες πληροφορίες.
Ο πρόεδρος στην κυνοφιλική του πορεία, θεώρησε σωστό την ανάγκη να δημιουργήσει ένα βιβλίο για το ιρλανδικό Σέττερ. Σε αυτό έχει βάλει την δική του υπογραφή, συλλέγοντας πληροφορίες και προσωπικές εμπειρίες τόσον ετών. Το βιβλίο έχει πλούσια άρθρα και φωτογραφικό υλικό, έτσι ώστε να μπορεί να δώσει την λεπτομέρεια που απαιτείται.
Ο πρόεδρος Ray O’Dwyer είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται με το ιρλανδικό Σέττερ από 16 ετών. Στην οικογένειά του όλοι είναι κυνηγοί, αλλά ο πατέρας του ήταν λάτρης των springer spaniel. Ο πρόεδρος Ray είχε όμως την δική του λατρεία και αυτή ονομαζόνταν Irish red setter. Στα 16 χρόνια είχε στη κατοχή του ιρλανδικά Σέττερ και κρατάει τις ίδιες γραμμές αίματος μέχρι σήμερα. Λόγω φόρτου εργασίας δεν προλάβαινε να τρέξει σε αγώνες, αλλά το κυνήγι με αυτά σκυλιά ήταν, και είναι το πάθος και ο τρόπος ζωής του.
Το παλιό ιρλανδικό Σέττερ club ιδρύθηκε το 1882, ενώ ο πρόεδρος Ray O’Dwyer έχει αναλάβει την προεδρία από το 1993 οι βλέψεις του club ήταν και είναι μέχρι σήμερα η διατήρηση του προτύπου, και η εργασία αυτών των κόκκινων Σέττερ. Όσοι Ιρλανδοί ασχολήθηκαν με το Irish red setter club, από τα παλαιά χρόνια μέχρι και σήμερα, είναι πρώτα από όλα κυνηγοί. Είτε τρέχουν σε αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων, είτε όχι. Το όραμα ήταν και είναι, τα σκυλιά να παραμένουν στα χέρια κυνηγών!
Ο πρόεδρος διευκρινήσε ότι στη Ιρλανδία δεν υπάρχουν επαγγελματίες εκπαιδευτές για να τρέξουν τα σκυλιά σε αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων, είναι ερασιτέχνες και που ασχολούνται με το κυνήγι. Οι ίδιοι εκπαιδεύουν τα σκυλιά τους για τους αγώνες, όπως και για το κυνήγι.
Οι φιλοδοξία του Irish red setter club είναι να προωθήσει το ιρλανδικό Σέττερ πρώτα στην Ιρλανδία, αλλά και σε όλον τον κόσμο, μιας που είναι και πρόεδρος του international club. Έτσι λοιπόν διοργανώνουν αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων, πρώτα στην Ιρλανδία, σε θήραμα μπεκτσίνι. Και σε συνεργασία με Γαλλία και Ιταλία μπορεί να πραγματοποιηθούν αγώνες στις αντίστοιχες χώρες. Στην Γαλλία γίνεται το Μάρτιο σε πέρδικα, και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ιρλανδικού Σέττερ που θα διεξαχθεί τον Σεπτεμβρίο στην Ιταλία και θα πρακτικού κυνηγίου.
Συνάντηση και με άλλους εκτροφείς.
Τα ιρλανδικά στους αγώνες βγαίνουν πάντα νικητές, όχι μόνο στην Ιρλανδία, αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο επίσης τις περισσότερες φορές. Επίσης εξηγεί γιατί τα αγγλικά Σέττερ είναι πιο δημοφιλή σε όλη την Ευρώπη. Ο λόγος είναι ότι τα ιρλανδικά Σέττερ, θέλουν περισσότερο χρόνο για να εμπιστευτούν το αφεντικό τους και να αρχίζουν να αποδίδουν εργασία, καθότι έχουν πιο ευαίσθητο χαρακτήρα, και γι αυτό δεν συμφέρουν στην εκμετάλλευση και την παραγωγή σκύλων. Ωστόσο κάποιοι επαγγελματίες έχουν αφιερώσει τον απαιτουμενο χρόνο και έχουν κάνει αξιόλογη πορεία με τα ιρλανδικά Σέττερ. Τόνισε επίσης, ότι η συγκεκριμένη αδυναμία γίνεται δύναμη και δίνει σπουδαία αποτελέσματα, διότι το ιρλανδικό θα δώσει την απόλυτη αφοσίωση και συνεργασία με το αφεντικό του. Στο συγκεκριμένο σημείο, εγώ προσωπικά σαν εκτροφέας και εκπαιδευτής ταυτίζομαι απόλυτα, διότι το έχω ζήσει τόσα χρόνια βλέποντας την εξέλιξη των κουταβιών μου, η οποία καλλιεργείται με τον απαιτούμενο χρόνο. Την ίδια τακτική και νοοτροπία προσπαθώ να περάσω στα άρθρα μου, για να μπορέσουν οι νέοι ιδιοκτήτες των ιρλανδικών Σέττερ να κατανοήσουν πως λειτουργεί αυτός ο κόκκινος διάβολος.
Η ώρα κυλούσε, με τον πρόεδρο να απαντά με κάθε λεπτομέρεια στις ερωτήσεις μου. Έχοντας φτάσει μεσημέρι, και την συνέντευξη περίπου στα μισά. Ο πρόεδρος πρότεινε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Η υπέροχη και ευγενική γυναίκα του μας είχε ετοιμάσει ένα γευστικό τραπέζι με υπέροχα εδέσματα συνοδευόμενο από ένα μυρωδάτο γαλλικό κρασί. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν στο τραπέζι, έχοντας μια πιο ανάλαφρη και ευδιάθετη χροιά χαλαρώνοντας μας.
Μετά την ολοκλήρωση του διαλείμματός μας, συνεχίσαμε την συνέντευξη. Από την άλλη ανυπομονούσα να μας ξεναγήσει στον χώρο των σκύλων του. Σκύλοι που αριθμούσαν πάνω από 50. Βέβαια δεν μπορώ να πω ένα μικρό δείγμα το είχα πάρει, έχοντας συντροφιά μέσα στο σπίτι ένα από τα αγαπημένα σκυλιά του προέδρου.
Στην ερώτηση μου αν υπάρχουν ακόμη δείγματα της φυλής σήμερα όπως τα παλιά χρόνια, απάντησε πως εδώ στη Ιρλανδία υπάρχουν! Απλά σε άλλες χώρες λόγω των εκθέσεων έχουν κάνει υπερβολές που αφορούν την μορφολογία του. Συγκεκριμένα πιο πολύ στο ύψος και το μέγεθος δείχνοντας πιο εντυπωσιακά. Χωρίς όμως αυτό να εξυπηρετεί στην εργασία του. Αυτό άρχισε περίπου το 19 αιώνα, κάνοντας τα σκυλιά πιο πολύ για έκθεση, αναιρώντας την σωστή μορφολογία και τις κυνηγετικές αρετές. Πράγμα που γίνεται μέχρι σήμερα στην Αμερική, οι γραμμές των ιρλανδικών που είναι από Αμερική δεν συμφωνεί καθόλου με αυτό. Κατά λέξη είπε δεν είναι ιρλανδικά Σέττερ.
Στο βιβλίο του Irish red setter εξηγεί πως πρέπει να είναι ένα ιρλανδικό Σέττερ στην μορφολογία του, για να μπορεί να προσφέρει εργασία και να καλπάζει ομαλά. Τα σκυλιά του προέδρου έχουν περίπου ύψος 60 πόντους ακρώμιο τα αρσενικά. Μπορεί κάποια σκυλιά να είναι και λίγο ψηλότερα χωρίς όμως υπερβολές, και εξηγεί ότι αν έχουν καλή προπόνηση μπορούν να καλπάζουν και να δίνουν ωραίο θέαμα με σωστό αποτέλεσμα.
Επίσης επισήμανε ότι στη εκτροφή πρέπει να αποφεύγονται τα αμερικανικά αίματα, διότι διαφέρουν με τα καθαρόαιμα ιρλανδικά. Απλά τόνισε δεν είναι Ιρλανδικά Σέττερ, είναι Αμερικάνικα. Ο ίδιος πηγαίνει μια φορά τουλάχιστον κάθε χρόνο στις εκθέσεις παίρνοντας το "ΑΞΑΙΡΕΤΟΣ ". Αλλά για αυτόν είναι ένα τυπικό πράγμα. Περισσότερη βαρύτητα δίνει στους αγώνες, και βέβαια στο κυνήγι του.
Επισήμανε ότι ο κάθε εκτροφεας μπορεί να κάνει αυτό που πιστεύει στην εκτροφή του, αλλά αυτό δεν αναιρεί το πρότυπο το οποίο παραμένει όπως έχει, και κανονικά πρέπει να το ακολουθούν οι εκτροφείς χωρίς να παρεκκλίνουν πολύ από αυτό.
Στην ερώτηση μου αν οι εκθέσεις πρέπει να γίνονται και που εξυπηρετούν, συνοπτικά θα σας πω ότι εξηγεί το γεγονός την καλύτερη μορφολογία των σκύλων μπορείς να την δεις ολοκληρωμένα στην εργασία του σε ένα πεδίο, εκεί θα δεις και το ένστικτο, αλλά και την σωστή στάση και την κίνησή του. Προσωπικά ανέφερε ότι στις εκθέσεις πηγαίνει επειδή είναι αναγκαίο, δεν το απολαμβάνει. Στη ερώτηση λίγα λόγια για την εργασία του ιρλανδικού Σέττερ στο κυνήγι και πιο σωματότυπο πρέπει να έχει ένα εργασιακό σκυλί. Ο πρόεδρος απάντησε: προσωπικά ο τέλειος τύπος είναι τα σκυλιά που καλπάζουν με το κεφάλι μπροστά και την γραμμή της ράχης πάνω από πίσω μέρος η πλάτη σταθερή, η ουρά όσο γίνεται ακούνητη στον κώνο της αναθυμίασης και όταν φερμάρουν πρέπει να είναι ακούνητα με την Φέρμα να χαρακτηρίζεται από ένταση. Φέρμα άλλοτε χαμηλά στο έδαφος και άλλοτε ψηλά ανάλογα τις καιρικές συνθήκες και την ιδιομορφία του εδάφους. Είτε σε δάσος είτε σε ανοικτές εκτάσεις η Φέρμα πρέπει να έχει ένταση αλλά και συγκέντρωση μαζί προς το θήραμα, και πάντα σε συνεργασία με τον κυνηγό. Το εύρος της ερευνάς σε χερσαίες εκτάσεις όπως στη Ιρλανδία μπορεί να φτάσει τα 300 μέτρα. Στο δάσος γίνονται πιο επιφυλακτικά και δεν θα ανοιχτούν τόσο πολύ.
Στα πλαίσια της συνέντευξης τον ρώτησα αν τα ιρλανδικά μπορούν να αναμετρηθούν ισάξια τα αγγλικά Σέττερ και τα Πόιντερ στους αγώνες. Ο πρόεδρος απάντησε πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα και μπορούν να αναμετρηθούν ισάξια. Επίσης επισήμανε ότι τα κορυφαία ιρλανδικά Σέττερ μπορούν να κερδίσουν παντού τους αγώνες, και όχι μόνο στην χώρα καταγωγής τους. Μια ακόμη διάφορα που έχουν τα ιρλανδικά Σέττερ από τα αγγλικά είναι η επαφή με τον κυναγωγό, η αφοσίωση τους και αν εκπαιδευτουν σωστά δεν φεύγουν εκτός ελέγχου.
Μετέπειτα τον ρώτησα να μας εξηγήσει το λεγόμενο ποντάρισμα, το πλησίασμα δηλαδή του σκύλου προς το θήραμα. Το στυλ που πρέπει να πάρει λίγο πρίν την κορύφωση της Φέρμας και κατά την διάρκεια αυτής. Ανάλογα βέβαια το έδαφος και τις καιρικές συνθήκες που διαφέρουν μεταξύ τους. Ο πρόεδρος εξήγησε πως εδώ και 50 χρόνια που ασχολείται με την φυλή, δεν έχει δεί Κριτή να υποβαθμίζει σκύλο ο οποίος κάθεται ή ξαπλώνει ή στέκεται σωστά κατά την διάρκεια της Φέρμας. Αυτό γίνεται συνήθως στη Ευρώπη. Προφανώς και διαφωνεί κάθετα, διότι εξηγεί πως δεν ξέρουν καλά να κρίνουν τον τρόπο εργασίας των ιρλανδικών Σέττερ. Με αποτέλεσμα να δίνουν εξαίρετος, σε σκυλιά που μπορεί να κάθονται, ή να ξαπλώνουν με την κοιλιά να ακουμπά στο έδαφος και χωρίς να δείχνουν καμία ένταση. Τονισε καλά πως οι κριτές δεν πρέπει να αξιολογούν με θετικό αποτέλεσμα τους σκύλους που έχουν αυτό το στυλ εργασίας. Βέβαια πολλές φορές είναι από λάθος τρόπο εκπαίδευσης, στην προσπάθεια να σταθεροποιήσουν την Φέρμα οι εκπαιδευτές πιέζουν τόσο πολύ τα σκυλιά με λάθος τρόπο, έτσι ώστε να έχουν το ανάλογο λάθος αποτέλεσμα. Προσωπικά εγώ σαν Στέφανος, δυστυχώς το έχω διαπιστώσει αυτό το λανθασμένο τρόπο εργασίας και την άδικη αξιολόγηση όπως είπε και ο πρόεδρος τέτοιων σκύλων να παίρνουν "Εξαίρετος" σε αγώνες στην Ελλάδα. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ότι οι κριτές δεν έχουν τις γνώσεις να κρίνουν τή φυλή αυτή όπως πρέπει. Σίγουρα βέβαια μιας που όλοι ξέρουμε, στην ελληνική κυνοφιλία υπάρχει και το συμφέρον. Μεγάλη η ημιμαθεία, πολλά τα συμφέροντα και οι "πρωταθλητές". Χαίρομαι πάντως με την επιβεβαίωση που πήρα απο τον πρόεδρο, γιατί είναι ένα θέμα το οποίο το έχω αναφέρει πολλές φόρες στα άρθρα μου και όχι μόνο. Με την ευκαιρία αυτή θέλω να επισημάνω, ότι οι ερωτήσεις αυτές γίνονται όχι για να καλύψουν δικές μου απορίες, αλλά για να διευκρινιστεί η εικόνα του σωστού προτύπου του ιρλανδικού Σέττερ, και να μπορεί να μάθει ο κάθε ενδιαφερόμενος που θέλει να ασχοληθεί με αυτή την αξιοθαύμαστη φυλή, αλλά επίσης και ορισμένοι "παλιοί" ημιμαθείς να τα μάθουν σωστά.
Στην ερώτησή μου, αν τα ιρλανδικά Σέττερ είναι εύκολα στη εκπαίδευση και σε πια ηλικία ξεκινάει την εκπαίδευσή τους. Ο πρόεδρος είπε πως τα κουτάβια ξεκινούν από τις πρώτες μέρες της ζωής τους με συνεχή προσπάθεια που δεν θα τελειώσει ποτέ. Βέβαια ανάλογα με την ηλικία που είναι ο σκύλος και τί χαρακτήρα έχει, θα του δώσει και το ερέθισμα για να προχωρήσει στη ανάλογη εκπαίδευση, χωρίς να πιέζει το κουτάβι. Ανάλογα, κάποια κουτάβια ωριμάζουν πιο νωρίς αλλά πιο αργά, τότε θα δώσει και την ανάλογη εκπαίδευση. Από μικρή ηλικία όταν είναι κουταβάκια, τα βγάζει έξω σιγά σιγά να συνηθίζουν το έδαφος, τον αέρα και γενικά τα εξωτερικά ερεθίσματα έτσι ώστε να παίρνουν θάρρος και να εξοικειωθούν. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία θά τα πάει σε τόπο με θηράματα να τα αφήσει χωρίς να ασχοληθεί ιδιαίτερα, εκεί θα δει να κυνηγήσουν τα θηράματα, χωρίς να επέμβει καθόλου. Αυτό το κάνει για τους φύγουν τα θηράματα αρκετές φορές, μέχρι να τους βγεί το ένστικτο! Τότε ανάλογα θα δείξει το κάθε κουτάβι το πόσο σοβαρό είναι και θα λάβει την απαιτούμενη εκπαίδευση. Δεν είναι πάντα ένας μέσος όρος ηλικίας είναι 6 ή 9 μηνών τα οποία κουτάβια θα αρχίζουν να λαμβάνουν σοβαρή εκπαίδευση.
Στην ερώτηση αν το ιρλανδικό Σέττερ είναι ένας σκύλος που μπορεί να κυνηγήσει καλά την μπεκάτσα, αν αντέχει στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και αν μπορεί να κυνηγήσει για ώρες. Ο πρόεδρος μας είπε ότι ο τρόπος που ξεκινά να κυνηγά τον Αύγουστο στην Σκωτία με θερμές θερμοκρασίες, είναι να εναλλάσσει κάθε 20" λεπτά τους σκύλους του, διότι δεν χρειάζεται να τους εξαντλεί. Έτσι κυνηγά όλη την ημέρα.
Όσον αφορά την ερώτηση αν είναι καλά σκυλιά για το κυνήγι της μπεκάτσας. Μας ανέφερε, σίγουρα όπως είναι εξαιρετικά μπεκατσόσκυλα και όπως τα αγγλικά Σέττερ ή Πόιντερ ή Επανιέλ… Ο μόνος τρόπος για να συγκρίνεις είναι να αγωνιστούν μεταξύ τους, αλλά και πάλι θα βρεις το καλύτερο για την συγκεκριμένη ημέρα.
Επίσης ρώτησα το ιρλανδικό Σέττερ είναι πιο σφοδρό και παρορμητικό από τους άλλους δύο τύπους (αγγλικά Σέττερ και Γκρόντον Σέττερ). Ο πρόεδρος μας απάντησε πως σίγουρα όλα τα σκυλιά είναι αξιόλογα και δυνατά για να δουλέψουν, ανεξάρτητα αν είναι αγγλικό ή ιρλανδικό κλπ. Όλες οι φυλές μπορούν να κυνηγήσουν σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, όπως και στη Ελλάδα, αλλά εδώ στην Ιρλανδία με τους μεγάλους ανέμους την βροχή και τις χαμηλές θερμοκρασίες, σίγουρα έχουν προβάδισμα τα Σέττερ έναντι των Πόιντερ που δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν εύκολα σε αυτές τις καιρικές συνθήκες. Τα Πόιντερ έχουν το πλεονεκτήμα στις υψηλές θερμοκρασίες λόγω του κοντού τριχώματος τους σε αντίθεση με τα Σέττερ που έχουν μακρύ τρίχωμα. Σίγουρα τα μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα έχουν να κάνουν με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο τόπο που κυνηγούν.
Βέβαια ο πρόεδρος ανέφερε ότι ο καιρός που λατρεύουν για να κυνηγήσουν τα ιρλανδικά Σέττερ είναι μια ελαφριά υγρή μέρα χωρίς βροχή, με ομίχλη και ψιλόβροχο είναι ένας παράδεισος για τα ιρλανδικά Σέττερ. Άλλες φυλές δεν θα το βρουν της αρεσκείας τους. Αλλά έτσι και αλλιώς τα ιρλανδικά έχουν γεννηθεί σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, που επικρατούν στην χώρα καταγωγής τους.
Στην συνέχεια ρωτήθηκε γιατί υπερίσχυσαν στη προτίμηση τους οι κυνηγοί να αγοράζουν τα αγγλικά Σέττερ ανά τον κόσμο έναντι των ιρλανδικών Σέττερ. Ο πρόεδρος μας απάντησε πώς στην ιστορία του το ιρλανδικό Σέττερ δεν είχε ποτέ πολλούς εκτροφείς. Όσο είχαν τα Αγγλικά και τα Πόιντερ, σε όλη την εξέλιξη της Φυλής. Ξέρεις, ο Laverak και ο Lowellyn και ο Humphreys αναπαρήγαγαν με φρενήρεις ρυθμούς χιλιάδες σκυλιά και έκαναν τα αγγλικά Σέττερ πολύ δημοφιλή παντού σε όλον τον κόσμο. Αυτό δεν έγινε με τα ιρλανδικά Σέττερ, υπήρχαν περιορισμένος αριθμός εκτροφείων που αναπαρήγαγαν τα καλύτερα σκυλιά, όπως στην εξέλιξη της Φυλής εδώ. Ο John Nash θά πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος εκτροφέας για τον αριθμό των σκύλων που είχε. Αλλά δεν θα είχε πάνω από 80 με 90 σκυλιά. Άλλοι εκτροφείς αγγλικών είχαν πολλαπλάσια από αυτόν. Η αρχή που έγινε και έκανε την φυλή τόσο δημοφιλή, δεν υπήρξε στην Ιρλανδία. Επίσης είμαστε λίγο φρακαρισμένοι στην θάλασσα. Ζώντας στην Ιρλανδία και λίγο απομακρυσμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης ο πρόεδρος ανέφερε ότι η δημοφιλία της φυλής στον κόσμο των εκθέσεων έδωσε το λάθος μήνυμα σε πολλούς κυνηγούς. Δηλαδή είδαν το ιρλανδικό Σέττερ, το είδος του ιρλανδικού να παίρνει βραβεία στις εκθέσεις, και υπέθεσαν ότι δεν θα είναι καλά για κυνήγι και έτσι δεν ασχολήθηκαν με αυτα.
Το επόμενο ερώτημα μου ήταν αν το ιρλανδικό Σέττερ μπορεί να συνεργαστεί στο κυνήγι με άλλες φυλές, και αν κάνει συναίνεση στη Φέρμα. Ο πρόεδρος είπε, φυσικά δεν υπάρχει λόγος γιατί να μην μπορούν να κυνηγήσουν με άλλα σκυλιά, με την προϋπόθεση να έχουν εκπαιδευτεί καλά και τα δύο σκυλιά.
Στην συνέχεια ρώτησα, εάν έχει κυνηγήσει με άλλες φυλές εκτός των ιρλανδικών, απάντησε φυσικά. Με αγγλικά Σέττερ, και γερμανικά πόιντερ, του πατέρα του. Ήταν ένα σύντομο φλερτ όταν ήμουν παιδί. Επίσης ανέφερε πως αν είχε δεύτερη φυλή θα ήταν πόιντερ, μου αρέσουν πολύ. Έχω εκπαιδεύσει Labrador, Spaniels όποτε έχω μια ευρεία εμπειρία με σκυλιά εργασίας.
Ένα άλλο ερώτημα μου ήταν ποιος χαρακτήρας ανθρώπου ταιριάζει με το ιρλανδικό Σέττερ για να υπάρχει μια αρμονική συμβίωση στο σπίτι, αλλά και στο κυνήγι. Ο πρόεδρος μας ανέφερε ότι είναι ευχάριστα σκυλιά για το σπίτι, κάνουν πολύ συντροφιά. Πολύ αξιαγάπητα σκυλιά αγαπούν τους ανθρώπους, αγαπούν τά παιδιά οπότε είναι πολύ καλά σαν κατοικίδια και το ίδιο σκυλί μπορεί να είναι ικανότατο και σαν κυνηγετικός σκύλος, και να δώσει κάθε ικανοποίηση στον κυνηγό. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι ο ιδιοκτήτης του σκύλου θα πρέπει να δείχνει ευαισθησία και αγάπη στον σκύλο που συμβιώνει μαζί του, σίγουρα το ιρλανδικό θά δώσει την αγάπη του σε μεγαλύτερο βαθμό σε όλη την οικογένεια. Τονισε, πως δεν τους αρέσει καθόλου η κακομεταχείριση.
Στην ερώτηση, αν τα ιρλανδικά Σέττερ μπορούν να κυνηγήσουν σε όλα τα εδάφη και σε ποια θηράματα θεωρούνται ασυναγώνιστα. Ο πρόεδρος μας απάντησε: Νομίζω με τή συμμετοχή του εκπαιδευτή και τον κυνηγό είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ευφυΐα τους πού θα χρησιμοποιήσουν στον άνεμο και θα διαχειριστούν το θήραμα και ακόμα όταν θα πλησιάσεις, πώς θά φερμάρουν το θήραμα για εσένα. Στο δάσος μπορείς να πας στη άλλη πλευρά και να φέρεις το σκυλί κοντά σε εσένα αντί να πας το ίδιο το σκυλί, στο ίδιο και στα βουνά, βοηθούν πολύ να παρουσιάσουν το πουλί σωστά. Στο κυνήγι μπορούν να προσαρμοστούν σε διαφορετικούς βιότοπους, και φυσικά στη Ιρλανδία κυνηγάμε σε μία πληθώρα διαφορετικών εδαφών. Από το πολύ χαμηλό έδαφος, όπου μπορεί να είναι πολύ πετρώδες στους βάλτους που είναι πολύ μαλακά, στα βουνά που είναι πολύ βραχώδη, πολύ κοφτεροί βράχοι, αλλά τα σκυλιά είναι αρκετά σκληροτράχηλα με πολύ καλά πέλματα και μπορούν να ανταπεξέλθουν ακόμα και στα πιο σκληρά εδάφη χωρίς να τραυματίζονται.
Κάπου εκεί σε αυτό σημείο τελείωνε και η συνέντευξη, βέβαια όπως είπα και στη αρχή η συνέντευξη γράφτηκε σε βίντεο! Στο τέλος του άρθρου παρακολουθήσετε στο κανάλι μου (Irish red setter tsirbas club) την συνέντευξη με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στη συνέχεια δείτε ιρλανδικά στο τερέν. Τώρα σειρά είχε η ξενάγηση του προέδρου στον χώρο του κυνοτροφείου του. Ο χώρος αυτός ήταν στο πίσω μέρος του τεράστιου σπιτιού του, με αριθμό πάνω από 50-60 σκυλιά, όμορφα τακτοποιημένα σε καθαρό χώρο. Την ώρα εκείνη που μας παρουσίαζε τους σκύλου του, του ανέφερα πως η μισή μου καρδιά και σκέψη μου είναι στην Ελλάδα. Διότι εκείνη την ημέρα που έφευγα για το ταξίδι είχε γεννήσει η αγαπημένη μου σκύλα DONA, η οποία είναι πάρα πολύ δεμένη μαζί μου και σίγουρα με χρειάζεται αυτές τις μέρες κοντά της. Με ακούμπησε στο ώμο λέγοντας μου, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έτσι και αλλιώς συμπληρώνω εγώ, χρειάζονται θυσίες με συνεχείς προσπάθειες για να καταφέρεις τους στόχους σου.
Σε έναν άλλο χώρο μας έδειξε τα 5 μηνών κουτάβια του, τα οποία θα τα στείλει στην Σκωτία για εκπαίδευση σε πρακτικό κυνήγι, και το πρώτο καλύτερο θα το κρατήσει ο ίδιος για να δίνει συνέχεια στη εκτροφή του. Επίσης επισήμανε ότι το δεύτερο καλύτερο μπορεί να το διαθέσει σε εμένα.
Το σπίτι ήταν περικυκλωμένο από δάση και απέραντες καταπράσινες εκτάσεις, με τις φάσες σε πληθώρα να πηγαίνοερχονται σαν τα σπουργίτια. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι του μου έδειξε δάσος το οποίο κυνηγάει μπεκάτσες, και κρατάει μεγάλο αριθμό πουλιών. Λίγο πριν τον αποχαιρετήσουμε μου είπε, αν ήταν περίοδος που επιτρέπεται το κυνήγι, θα πηγαίναμε για μπεκάτσες.
Ενώ η ώρες είχαν περάσει στο σπίτι του προέδρου, στο τέλος φάνηκε τόσο λίγο όλο αυτό. Πως μπορώ εγώ ένας λάτρης της φυλής που την υπηρετώ και εκτρέφω χρόνια στην Ελλάδα, να πάρω μαζί μου τόση γνώση και εμπειρία από αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο. Μια ζεστή χειραψία και ένα πλατύ χαμόγελο, με την υπόσχεση κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε από κοντά, σε αγώνες ή αλλού. Βέβαια για να πάμε το κυνήγι που είπαμε. Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω θερμά για τη φιλοξενία, και τή εμπιστοσύνη του, να μας δεχθεί και αφιερώσει τόσες ώρες για εμάς πραγματοποιώντας μια καλή συνέντευξη.
Το πρόγραμμα όμως δεν είχε τελειώσει για εμάς, είπαμε πως δεν θα αφήσουμε λεπτό ανεκμετάλλευτο στη Ιρλανδία. Μετά τον πρόεδρο, είχαμε ραντεβού με μέλος του ομίλου, και εκτροφέα ιρλανδικών Σέττερ. Ο ίδιος ο πρόεδρος συνομίλησε μαζί του, για να του πει να μας υποδεχθεί στον χώρο του. Έτσι λοιπόν, αρκετά χιλιόμετρα μακρυά βρεθήκαμε στο επόμενο προορισμό μας ο οποίος ήταν μέλος του ιρλανδικού Σέττερ club και είχε τις ιδέες γραμμές αίματος με τα σκυλιά του προέδρου. Μια σύντομη συνομιλία μαζί του και μια ξενάγηση στον χώρο του ήταν αρκετή. Ευχάριστος άνθρωπος, και φιλόξενος.
Το θετικό στην Ιρλανδία ήταν, πώς ενώ είχαμε να κάνουμε πολλές χιλιομετρικές αποστάσεις, είχαμε την ημέρα μπροστά μας. Διότι νυχτώνει μετά τις 10:00 το βράδυ. Αυτό μας έδινε προβάδισμα στο οδοιπορικά μας να έχουμε περισσότερες επαφές με τους εκτροφείς.
Την επόμενη μέρα, είχε σειρά της επίσκεψη μας ο γραμματέας και διεθνής κριτής του ομίλου Jason Benson (φωτό πάνω). Έτσι λοιπόν ένα ωραίο πρωινό νωρίς νωρίς, ξεκινήσαμε την διαδρομή, μιας και έπρεπε να κάνουμε αρκετές ώρες να φτάσουμε στον χώρο του. Διαδρομή φανταστική, νιώθοντας ότι ζεις σε άλλη εποχή βγαλμένη απ' παραμύθι. Καταπράσινες κοιλάδες με μοσχαράκια ελευθέρας βοσκής, φασιανούς να περιφέρονται λες και δεν τρέχει κίνδυνος. Και τις φάσες δε, να δίνουν ρεσιτάλ. Απεριόριστος αριθμός, και πολύ εξημερωμενες. Τις κυνηγούν, αλλά δεν δίνουν τόση σημασία.
Μετά από μια τέλεια διαδρομή διασχίζοντας επαρχιακές περιοχές, με γραφικά σπίτια κλπ. Φτάσαμε στο σπίτι του γραμματέα του ομίλου, το οποίο ήταν σε μία πλαγιά με θέα τον Ατλαντικό ωκεανό. Το σκηνικό της ημέρας είχε αλλάξει αρκετά, με ψιλόβροχο αέρα και πτώση της θερμοκρασίας. Ότι πρέπει δηλαδή για να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι Ιρλανδία. Ένα ζεστό τσάι από τον Jason μέσα στο σπίτι του, και με θέα τα σκυλιά του, η συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων είχε ιδεί αρχίσει. Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση ένα αρσενικό σκυλί του, ήταν ίδιο με ένα δικό μου παλιότερο σκυλί τον Μαξ. Ωραίος άνθρωπος, γνώστης της Φυλής άλλωστε, με ευγένεια και καλοσύνη. Μερικές απόψεις του, ταίριαζαν απόλυτα με τις δικές μου, και τα σκυλιά του είχαν σκούρο κόκκινο, όπως εκτρέφω εγώ.
Βλέποντας τα σκυλιά του, και συγκεκριμένα το ύψος, μου γεννήθηκε το ερώτημα αν κάποιο αρσενικό ιρλανδικό παραδείγματος χάριν, είναι περίπου 65 ή 66 πόντους - ακρώμιο πάντα - μπορεί να καλπάζει τόσο καλά όπως ένα πιο χαμηλό σε ύψος. Η απάντηση του, είναι πως ναι! Μπορεί αν έχει καλά προπονηθεί να καλπάζει και να έχει περισσότερη αντοχή στο κυνήγι γενικότερα.
Μετά από λίγο, πήραμε ένα ζευγάρι από τα σκυλιά του - επίσης μου έδωσε τις γαλότσες του - με τή επιθυμία να κατευθυνθούμε σε ένα απέραντο και συνάμα δύσκολο τερέν για την επίδειξη ενός ζευγαριού ιρλανδικών.
Μετά από σχετικά μικρή διαδρομή είχαμε φτάσει στο τόπο που θα λύναμε τα ιρλανδικά. Ο καιρός να επιμείνει στο ψιλόβροχο και στους ανέμους. Βλέποντας το τερέν έμοιαζε απλά όπως ένα δικό μας με χαμηλή βλάστηση, στη πραγματικότητα όμως δεν είχε καμία μα καμία σχέση. Ήταν σαν να πατούσες σε μεγάλα βαλτώδη σφουγγάρια, με το κάθε πάτημα να μπαίνει το πόδι μέχρι το γόνατο! Ενώ ανεβήκαμε μια πλαγιά φτάσαμε στο σημείο που λύσαμε το πρώτο σκυλί, το οποίο κρατούσα εγώ και ήταν το αρσενικό.
Τώρα η μαγεία είχε ξεκινήσει στην Ιρλανδία σε ένα καταπράσινο τερέν με τα ιρλανδικά, έτοιμα να δώσουν το δικό τους ρεσιτάλ στην έδρα τους. Οι καιρικές συνθήκες κατάλληλες να κάνουν τον κόκκινο διάβολο να αποδώσει στο μέγιστο βαθμό. Μετά το λύσιμο, ο σκύλος έδωσε όλο του το είναι, με νεύρο και ένταση όπως αρμόζει σε ένα καθαρόαιμο ιρλανδικό Σέττερ. Πατούσε και συγχρόνως κάλπαζε σε αυτό το δύσκολο και βαλτώδες έδαφος. Με γρήγορες κινήσεις έκανε μεγάλη έρευνα, με επιστροφές και επαφή με τον κυναγωγό του. Ένα σφύριγμα του Jason ήταν αρκετό για να έρθει πάλι πίσω σε εμάς. Τώρα ήρθε η σειρά να λύσουμε και τα δύο, για να δουλέψουν σαν ζευγάρι! Το θέαμα εντυπωσιακό, δύο κόκκινοι διάβολοι να καλπάζουν σε ένα απέραντο καταπράσινο λιβάδι, να εκμεταλλεύονται τον υγρό άνεμο και να έχουν συνεργασία μεταξύ τους το ζευγάρι, ήταν το κάτι άλλο. Με τον θηλυκό σκύλο να παίρνει τόπο από άλλη κατεύθυνση και το αρσενικό να καλύπτει αντίστοιχα. Δυστυχώς ο τόπος εκείνη την εποχή δεν κρατούσε θηράματα, έτσι ώστε να έχουμε και ολοκλήρωση μιας φέρμας. Ο Jason, έδινε εντολές κατά τη διάρκεια της έρευνας, διακριτικά χωρίς υπερβολές όποτε έπρεπε. Στο άκουσμα της σφυρίχτρας του, τα σκυλιά κοκάλωναν και περίμεναν εντολή για αλλαγή κατεύθυνσης. Απλά μια καλή εκπαίδευση, και δύο αξιόλογα σκυλιά μπορούν να δώσουν πολύ ωραίο θέαμα. Τα πόδια τους γεμάτο μύες να μπορούν να πατούν στο βαλτώδες έδαφος και να πετάγονται αστραπιαία πάλι πάνω για να φύγουν σαν να λένε, δεν μας τρομάζεις, είσαι δικό μας, εδώ γεννηθήκαμε!
Κάπως έτσι έκλεινε σιγά σιγά το ταξίδι μας και φτάνοντας στο τέλος του, κάποια ακόμη ραντεβού έγιναν με κάποιους εκτροφείς τις επόμενες ημέρες. Κάποιες εξορμήσεις σε όμορφα τουριστικά μέρη όπως οι βράχοι του Moher που ένιωθες την απίστευτη ομορφιά να σε μαγεύει και να σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή. Και βέβαια, το βραδάκι για χαλάρωση τιμήσαμε τις ιρλανδικές pub και τις μαύρες μπύρες! Το κυνοφιλικό μου ταξίδι συνεχίζεται, όσο ζω και υπάρχω θα εκτρέφω και θα υπηρετώ το ιρλανδικό Σέττερ. Με κάθε τρόπο θά προσπαθώ να μοιράζομαι μαζί σας τις εμπειρίες, τις γνώσεις μέσα από τα άρθρα, τις φωτογραφίες, και τα βίντεο μου.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO