Το ΑΡΤΕΜΙΣ συνομίλησε με τον Ηλία Γιανναρά και σας παραθέτουμε τα σχόλιά του, για την ομολογουμένως πολύ δύσκολη εποχή για το κυνήγι και την κυνοφιλία.

Για την απαγόρευση

Θα έπρεπε το κράτος απαγορεύοντας κάποιες δραστηριότητες να βρεί και τρόπους για αυτόν που πλήττεται, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στο πρόβλημα της έλλειψης που του δημιουργεί.

Ειδικά σε μας τους κυνηγούς αν μας άφηνε να βγούμε έξω θα ήταν ότι καλύτερο για την ψυχολογία μας, αλλά δυστυχώς δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου για να βρούνε τέτοιου είδους λύσεις. Το κράτος θα πρέπει όχι μόνο να σε κλείνει μέσα, αλλά και να βρίσκει τρόπους ούτως ώστε να μη δημιουργούνται άλλου είδους προβλήματα, πχ ψυχολογικά.

Για μας τους κυνηγούς αυτό δεν ήταν ένας απλός εγκλεισμός λόγω του Covid-19. Μας ανέτρεψαν τον τρόπο της ζωής μας και χωρίς να μας έχουνε πείσει ότι αυτό ήταν αναγαίο.

Κανένας κυνηγός δεν μπορούσε να φανταστεί τέτοια αδικία, χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος για μια τόσο μοναχική και απομακρυσμένη δραστηριότητα, όπως είναι το κυνήγι.

Για το Κ.Ε.Κ.

Η επαναδραστηριοποίηση του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών (και ψαράδων) είναι πολύ σημαντική και θα πρέπει να πλαισιωθεί από νέα παιδιά. Θα ήθελα να είναι σταθερό στην πολιτική σκηνή, ώστε να μην είναι απλώς ένα πυροτέχνημα. Μόνο έτσι θα έχει υπόσταση σαν ένας πολιτικός φορέας και δεν θα είναι μια απλή αναλαμπή. Συμφωνώ με αυτή την προσπάθεια και υποσχέθηκα ότι θα βοηθήσω όσο μπορώ.

Σχετικά με τα κυνηγόσκυλα

Πως νοιώθει ένας αθλητής και ένας άνθρωπος που αγαπάει τη φύση κλεισμένος σε ένα διαμέρισμα;

Αν τους παρομοιάσουμε με έναν κυνηγετικό σκύλο, θα καταλάβουμε τι νοιώθει.

Τα σκυλιά μας που είναι κλεισμένα συνεχώς μέσα, είναι σίγουρο ότι είναι πολύ αναστατωμένα. Μια βόλτα με το λουράκι σίγουρα δεν τους φτάνει. Στην αρχή υπήρχε και το πρόβλημα του να εκπαιδεύσεις το σκύλο σου, με το όριο της μετακίνησης του ενάμιση χιλιομέτρου. Οι κυνηγοί που ζούνε σε μία μεγαλούπολη, στο ενάμιση χιλιόμετρο δεν μπορούν να πάνε σχεδόν πουθενά. Σε τέτοια απόσταση δεν υπάρχουν χώροι μεγάλοι και ελεύθεροι, ώστε να λύσεις ένα σκύλο για να μπορέσει να τρέξει και να εκτονωθεί.

Εδώ πρέπει να τονίσω ότι πρέπει να δημιουργηθούν πολλοί χώροι γύρω στην Αττική, ώστε να μπορούν τα σκυλιά να τρέξουν και να πάνε ένα εκπαιδευτικό, ακόμη και σε μέρη που τώρα απαγορεύεται. Γιατί να μην μπορώ να βγάλω το κυνηγετικό μου σκύλο, ενω έχει δικαίωμα ο καθένας να βγάζει άλλες ράτσες, που δεν είναι κυνηγετικές; Ρατσισμός και στους σκύλους; Άλλωστε, έχω δει ακόμα και αδέσποτα σκυλιά στο Σχιστό να πιάνουν λαγούς. Να τους απαγορεύσουμε την είσοδο;

Οι άνθρωποι που δεν έχουν κοντά τους χώρο εκγύμνασης του σκύλου, έχουν περιοριστεί στο μπαλκόνι και σε μια βόλτα με το λουράκι. Τραγικό για ένα κυνηγετικό σκύλο…

 Ο Ηλίας Γιανναράς είναι μέλος του Δ.Σ. της Δ' ΚΟΣΕ, του Κυνηγετικού Συλλόγου Πειραιά και του ΟΚΑΔΕ.