Δύσκολες οι τουφεκιές απαιτούν ταχύτητα και ακρίβεια.
Στις περιοχές που έχουν εντοπιστεί πουλιά, είναι γεγονός πως πέφτει πολύ τουφεκίδι, είτε στα καρτέρια των χωραφιών που στρώνουν για βοσκή, είτε στα σημεία που κρατάνε ακόμα νερό, είτε και κατά μήκος των ρεμάτων που σχεδόν πάντα διαλέγουν ως πορεία μετακίνησης. Το κυνήγι τους διαρκεί συνήθως για λίγες ώρες πρωί και απόγευμα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και περιοχές, ιδίως στην Θράκη, όπου τα διαλείμματα είναι ελάχιστα και μικρής διάρκειας. Οι τουφεκιές είναι πάντα δύσκολες, απαιτούν καλά μάτια, γρήγορη επώμιση και άριστη προσκόπευση, αφού τα πουλιά αυτά πέρα από ταχύτητα στο πέταγμα, συχνά εμφανίζουν και τα λεγόμενα “ψαλιδάτα” βυθίσματα...
Περνούν την νύχτα στο δάσος, με κούρνιες πάνω σε δέντρα μετρίου ή μεγάλου ύψους, με κυρίαρχη προτίμηση τα πεύκα, τα πλατάνια, τις λεύκες και τις ιτιές. Ξεκινούν για αναζήτηση τροφής πολύ νωρίτερα από τα υπόλοιπα περιστεροειδή (φάσσες, δεκοχτούρες, φασσοπερίστερα), αμέσως μετά την ανατολή του ήλιου. Τα χωράφια που επιλέγουν να βοσκήσουν είναι ανάμεσα σε θερισμένες καλλιέργειες σταριού, βίκου, σουσαμιού, σε ψημένα λιόσπορα, ενώ σπανιότατα θα τα δούμε μέσα σε κριθάρια. Διατηρούνται σε δραστηριότητα από τις 06:30 έως τις 09:00 περίπου, ξαναπετάνε εκεί γύρω στο μεσημέρι προς αναζήτηση νερού και τέλος μια τρίτη ευκαιρία για τουφεκιές μας την δίνουν αργά το απόγευμα, όταν αρχίζουν μεμονωμένα να σηκώνονται από τα βοσκοτόπια προς τις κούρνιες.
Στο μεσοδιάστημα, αρκετοί κυνηγοί ιδίως από τα μέρη της Θεσσαλίας, επιδίδονται στο κυνήγι τους κάνοντας περπατητό παράλληλα με ρέματα που διαθέτουν βαθύσκιωτα δέντρα. Ψάχνουν ένα τόπο, μετακινούνται με αυτοκίνητο στον επόμενο και πάει λέγοντας. Η μέθοδος αυτή είναι αρκετά κουραστική ιδίως λόγω θερμοκρασίας, όμως αν η περιοχή έχει πουλιά συχνά αποδίδει.
Συνήθως τα ρέματα αποτελούν ιδανικούς τόπους για καρτέρι.
Η δυσκολία που παρουσιάζει το συγκεκριμένο θήραμα στην τουφεκιά, σε συνδυασμό με την ταχύτητα, την όραση και τον ιδιαίτερο τρόπο πετάγματος, του δίνουν την δυνατότητα να επιβιώνει παρά το διαρκές κυνήγι του, για λίγο διάστημα στην Ευρώπη και βέβαια για πολύ περισσότερο από Ευρωπαίους στην Αφρική!
Όσοι έχουν βρεθεί ημέρα έναρξης σε σχετικά πλούσιο κυνηγότοπο, ξέρουν καλά τι σημαίνει “τρυγονοπόλεμος”. Επικρατεί πραγματικό πανδαιμόνιο με τα πουλιά να έρχονται και να φεύγουν από και προς όλες τις κατευθύνσεις σαστισμένα, οι βολές να είναι ασταμάτητες ειδικά το πρώτο μισάωρο και λίγο μετά, όταν η ένταση χαλαρώνει κάπως, κυνηγοί και σκυλιά να ψάχνουν για τα χαμένα θηράματα.
Βέβαια αυτή η περιγραφή ταιριάζει μόνο σε τόπους που κράτησαν πολλά πουλιά, γιατί σε κάποιους άλλους που τα τρυγόνια είναι μετρημένα, συμβαίνει το αντίθετο, εκεί νομίζεις πως η έναρξη αργεί ακόμα...
Δυο τρεις ώρες μετά οι ρυθμοί πέφτουν, οι τουφεκιές αραιώνουν και μετά σταματάνε τελείως. Η χαλάρωση και ο απολογισμός του ταμείου, διαδέχονται την ένταση και το πάθος καταλαγιάζει μέσα σε ανάμεικτα συναισθήματα. Η ώρα πέρασε και τα πουλιά είναι πλέον ακριβοθώρητα. Ωστόσο η προσμονή της έναρξης κάνει εκείνο το χάραμα του Αυγούστου, δίκαια να έχει χαρακτηριστεί σαν το ομορφότερο του χρόνου.
Η αυλαία σιγά σιγά σηκώνεται. Η νέα παράσταση σε λίγο αρχίζει. Το ίδιο έργο παίζεται συνέχεια για δεκάδες χρόνια τώρα. Το βλέπουμε, το ξαναβλέπουμε, όμως δεν το χορταίνουμε ποτέ.
“Προνομιούχοι” όσοι έχουν την δυνατότητα για αυτοψίες...
Η πρώτη τουφεκιά δεν θα αργήσει να ακουστεί. Ήχος θεσπέσιος, ήχος ονειρεμένος, ήχος λατρευτός, που ερμηνεύεται σαν δικαιωμένη λύτρωση της εξάμηνης προσμονής. Και ποιος ξέρει, ίσως φέτος να είμαστε εμείς, εγώ δηλαδή, εσύ φίλε αναγνώστη, ο Γιάννης, ο Πέτρος, ο Χρήστος, ο άγνωστος διπλανός ή κάποιος μακρύτερα που θα ρίξει εκείνη την πρώτη τουφεκιά. Ας είμαστε όλοι καλά όλοι και μακάρι να μπορέσει να πάει ο καθένας μας όπου ονειρεύεται.