Ο Βασίλης Κακασιούρης, με τον Δημήτρη Μωραίτη
Είναι τέλος Νοεμβρίου οι περισσότερες συζητήσεις στα κυνηγετικά στέκια έχουν να κάνουν με την βασίλισσα του δάσους, αλλά εμείς κολλημένοι εκεί στα αλπικά για μια ακόμα συνάντηση με την κοκκινοπόδαρη. Θέλεις το ανάγλυφο του τοπίου, θέλεις το ξημέρωμα στο βουνό, θέλεις η μελωδία που βγάζει το κελάηδημά της, τα γκρέμια, η επαφή με τα σύννεφα, είναι κάποια από τα στοιχεία που μας κάνουν να αποζητάμε μια ακόμα συνάντηση.
Όλες τις προηγούμενες μέρες η συζήτηση έχει να κάνει με τον σχεδιασμό της επόμενης εξόδου, την επιλογή της περιοχής, τον εξοπλισμό μας, την φυσική κατάσταση των τετράποδων συντρόφων μας καθώς και την διατροφή τους ώστε να αντέξουν το ολοήμερο κυνήγι σε μεγάλα υψόμετρα.
Ο Αποστόλης Κακασιούρης
Στην διαδρομή με το αυτοκίνητο οι συζητήσεις για την πολυπόθητη συνάντηση με την αρχόντισσα των βράχων. Η στιγμή έφτασε λίγο πριν χαράξει, ο αέρας παγωμένος, η φύση μουδιασμένη από το κρύο, οι κορφές να ασπρίζουν από το χιόνι και εμείς να περιμένουμε το κελάηδημά της, αν θέλει να την ακούσεις, γιατί ξέρει ότι είμαστε εκεί για μια συνάντηση.
Σε προσκαλεί με το δικό της τρόπο στα λημέρια της για να δει αν μπορείς να ανταποκριθείς. Η μελωδία της σε συνδυασμό με το τοπίο, ξυπνάει αρχέγονα μοναδικά ένστικτα.
Πως να μην γίνει κυνηγός (και μάλιστα καλός, παρά το νεαρό της ηλικίας του) ο Γιάννης Κακασιούρης, με πατέρα, θείο και νονό κυνηγούς...
Τελευταίος έλεγχος του εξοπλισμού μας και όλα είναι πλέον έτοιμα για την αρχή μιας περιπετειώδους ημέρας. Τα σκυλιά λύνονται και αρχίζουν την αναζήτηση με τον μοναδικό τρόπο που εκείνα ξέρουν. Μετά από ώρες περπάτημα ανάμεσα σε βράχους και σάρες, ανάμεσα σε μπερκιές και αγριόχορτα του βουνού, ακούγεται ο γνώριμος ήχος που ανεβάζει τα πάντα στο κόκκινο και η καρδιά μας φτερουγίζει.
Η θέα των σκύλων μας σαν μαρμάρινο άγαλμα περίτεχνου γλύπτη κόβει την ανάσα, ώσπου να την δεις να ξεπροβάλει με αυτό το χαρακτηριστικό θόρυβο στο πέταγμά της. Ξάφνου εμφανίζεται μπροστά μας και εμείς πρέπει με ψυχραιμία να πάρουμε μόνο ένα πουλί από το κοπάδι και να ευχηθούμε στις υπόλοιπες του κοπαδιού να ξανά συναντηθούμε.
Ο Αποστόλης Κακασιούρης, με τον Δημήτρη Μωραίτη, σε μια ανάπαυλα για ανάκτηση δυνάμεων...
Η χαρά της συνάντησης απερίγραπτη. Η αδρεναλίνη των σκύλων στα ύψη και η επιβράβευση για την δουλειά τους δεδομένη.
Στάση για μια ανάσα ξεκούρασης και ανάλυση των δεδομένων. Το άγγιγμα στο βελούδινο πούπουλο της και τα χρώματα της σου προκαλούν δέος και σεβασμό σε αυτό το υπέροχο πλάσμα που μας έδωσε η μητέρα φύση. Όταν με την δύση του ήλιου κατάκοποι πλησιάζουμε προς το αυτοκίνητο, ρίχνουμε κλεφτές ματιές προς τα αλπικά και ευχόμαστε να είναι πολύ σύντομη η επόμενη συνάντηση μας με την κοκκινοπόδαρη.