Διαβάστε την συνέντευξη που έδωσε ο Γιώργος Τσαγκανέλιας στο πρώτο τεύχος του ΑΡΤΕΜΙΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΡΒΕΡΗ τον Απρίλιο του 1999. Η αναδημοσίευση αυτή αποτελεί φόρο τιμής στον Γιώργο Τσαγκανέλια, που δεν είναι πια κοντά μας. Ξεχωριστός και μοναδικός ο τρόπος που περπάτησε μέσα από τις "στράτες" του κυνηγίου, βάζοντας πάντα τελευταίο τον εαυτό του, μπροστά στο κοινό συμφέρον. Η αγάπη του για το κυνήγι ήταν γνωστή και ουσιαστικά ζούσε μέ αυτό και όχι από αυτό. Θα ήθελα να εκφράσω την βαθειά μου λύπη στην αγαπημένη του σύντροφο Μαρία και την μεγάλη του αδυναμία την κόρη του Βάσσια.
Φίλε Γιώργο θα σε θυμάμαι με αγάπη! Δημοσθένης Βαρβέρης
Aς πάμε στο 1999....
Το κυνηγετικό μας κίνημα, μπορεί να σώσει το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι.
Αναφισβήτητα ο Γιώργος Τσαγκανέλιας είναι μία προσωπικότητα γνωστή στο πανελλήνιο, τόσο ως εκδότης - διευθυντής των Kυνηγετικών Eιδήσεων, όσο και ως ιδρυτής και πρόεδρος του Kόμματος Eλλήνων Kυνηγών. Ωστόσο το περιοδικό μας θέλοντας να φωτίσει τον άνθρωπο Τσαγκανέλια, σκιαγραφεί μέ μία συνομιλία μαζί του την εικόνα του, παρουσιάζοντας άγνωστες πτυχές της προσωπικής του ζωής.
Πότε και που γεννήθηκε και ποια είναι οικογενειακή σου κατάσταση;
Γεννήθηκα στα Λεχαινά της Ηλείας τον Ιούνιο του 1947. Είμαι ο πρωτότοκος γιος του Ασημάκη και της Μαρίκας Τσαγκανέλια και τα αδέρφια μου είναι ο Δημήτρης, ο Ανδρέας και ο Νίκος. Είμαι παντρεμένος με τη Μαρία και έχω ένα εννιάχρονο κοριτσάκι, τη Βάσια που παρεπιπτόντως είναι το αστεράκι της ζωής μου.
Με τι ασχολείσαι;
Με την άλλη πρώτη μου αγάπη - εκτός από το κυνήγι που είναι η ΠΡΩΤΗ - την τυπογραφία από το 1962. Για την ακρίβεια ασχολούμαι με τις γραφικές τέχνες και λόγω αυτού του επαγγέλματος αλλά και της παθιασμένης μου αγάπης προς το κυνήγι (βλέπετε όλη μου η οικογένεια και το σόι μου ευρύτερα ήταν και είναι κυνηγοί) τον Απρίλη του 1978 αποφάσισα με τη βοήθεια των αδελφών μου και του αείμνηστου πατέρα μου, να εκδώσω τις Κυνηγετικές Ειδήσεις. Την ίδια εποχή είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται τα πρώτα σύννεφα πάνω από τον κυνηγετικό ουρανό, έτσι οριοθετείσαμε από τότε ότι το έντυπο μας θα είναι αγωνιστικό, μαχητικό και εν κατακλείδι στην υπηρεσία του ελεύθερου, παραδοσιακού κυνηγίου. Συνηγόρους και συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια μας, βρήκαμε ευθύς αμέσως εκατοντάδες κυνηγούς από όλη την Ελλάδα, ενώ ιδιαίτερα μας βοήθησαν με προτροπές και συμβουλές από τη διεύθυνση Θήρας οι κ.κ. Κλώσσας και Παπαπερικλέους, ο αείμνηστος Λευτέρης Συνοδινός πρόεδρος τότε της Δ’ ΚΟΣΕ και αργότερα ο αείμνηστος Σπύρος Παπασπύρου πρόεδρος της ΚΣΕ, ο οποίος από το 1990 μετά το χαμό του πατέρα μου, έγινε αναπόσπαστο μέλος της κυνηγετικής μας παρέας και για μένα προσωπικά υπήρξε Μέντορας και Νέστορας μαζί.
Ιστορική στιγμή 10 Απριλίου 1978 και ο Γιώργος Τσαγκανέλιας κρατάει στα χέρια του το πρώτο φύλλο των κυνηγετικών ειδήσεων.
Ποια είναι η πρώτη σου επαφή με το κυνήγι;
Είμαι κυνηγός από τα γεννοφάσκια μου και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκος και πήγαινα με το ποδήλατο μου πάγο για το ψυγείο της θείας μου της Δημητρίας από τα Λεχαινά στο Στρούσι, κουβαλούσα πάντα μαζί μου σφεντόνα και τσάκες για να πιάνω καθοδόν κεφαλάδες. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το φράγμα του Πηνειού και παντού ξεραΐλα, μάζευα σκουλήκια από τα γαϊδουράγκαθα για δόλωμα και σκέπαζα τις τσάκες με χώμα που έτριβα ή σβουνιές αλόγων. Μια μέρα που ξεχάστηκα με το πρωτόγονο κυνήγι μου, γιατί είχε πολλούς κεφαλάδες και όταν έφτασα στη θεία μου αντί για πάγο της έδωσα βρεγμένο τσουβάλι για να ακούσω τον εξάψαλμο. Εν πάσει περιπτώσει άρχισα να κυνηγώ συστηματικά σε ηλικία 11 ετών με το όπλο του πατέρα μου μία τσάκρα εμπρoσθογεμή, και στη συνέχεια με το 16άρι του, καθώς και με το όπλο του θείου μου Διονυσάκη, ένα δίκανο με κοκόρια, στον οποίο έδινα τα πουλιά που χτύπαγα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χρονιά του 1964, όταν με το δωδεκάρι του θείου μου Διονυσάκη και τον εξάδελφό μου τον Πέτρο που ήταν μικρότερος μου και με συνόδευε άοπλος, πήγαμε για πάπια στην γούβα στο Βαρκό (τοποθεσία μεταξύ Καρδιοκαύτι, Τρουμπέ σημερινή Δήμητρα και Στρούσι). Ένα σούρουπο θυμάμαι πέσανε σχεδόν πάνω μας και βούτηξαν στο νερό μέσα στην γούβα, εννέα πρασινοκέφαλα. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την ταραχή. Το δίκανο στα χέρια μου μέσα στο σύθαμπο, έτρεμε λες και κρατούσα κομπρεσέρ. Ωστόσο μετά από τις σκουντιές του Πέτρου για να τουφεκίσω που κόντευε να με ρίξει κάτω τράβηξα την σκανδάλη ακούγοντας τον δυνατό θόρυβο το παπιών που σηκώθηκαν και ασυναίσθητα έριξα και την δεύτερη τουφεκιά στο φτερό. Σηκωνόμαστε και βλέπουμε μέσα στην γούβα τέσσερα πάπια χτυπημένα. Μπήκαμε να τα πιάσουμε και παραλίγο να πνίγουμε, γιατί ήτανε βαθύ το νερό. Τελικά με τα παπιά στα χέρια πανευτυχείς, γυρίσαμε τρέχοντας στο χωριό επιδεικνύοντας στα καφενεία τα τρόπαιά μας. Ήταν μοναδικές στιγμές. Τα χρόνια της νιότης και της αθωότητας βλέπεις…
Ποιό ήταν το πρώτο σου όπλο και ο πρώτος σου σκύλος;
Το πρώτο μου όπλο ήταν ένα ρωσικό δίκανο με αυτόματους Εξολκείς. Το είχα αγοράσει 8.000 δρχ με δόσεις από το κατάστημα Καραδήμα. Όσο για το πρώτο μου σκύλο ήταν ο Μπλάκ, ένα μαύρο πόιντερ που τον χάσαμε σε μεγάλη ηλικία, όταν εξαφανίστηκε έξω από το τυπογραφείο μας.
Στην έναρξη της ορεινής πέρδικας στο νομό Τρικάλων. Στην παρέα διακρίνουμε από αριστερά ορθή Γιώργος Αραμπατζής, Κώστας Μαραγκός, Ντίνος Μπουσμπουρέλης. Καθιστή Μπάμπης ντουνιάς, Ντίνος Τσούκαλος και Χρήστος Τζώρτζης. Ο αδερφός του Νίκος τραβήξει τη φωτογραφία.
Που κυνηγά συνήθως;
Κυνηγάμε σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε αναπτύξει δεσμούς φιλίας με εκατοντάδες συναδέλφους σε όλη την επικράτεια - γιατί κι αυτό μην το θεωρείται υπερβολή και υπεροψία - είμαστε καλόβολοι με όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν είναι απλοί χειρώνακτες ή επιστήμονες. Πάντως για να είμαστε αντικειμενικοί κυνηγάμε συνηθέστερα στην Ήπειρο και ιδιαίτερα στους νόμους Άρτας, Πρεβέζης και Ιωαννίνων. Μάλιστα μας αρέσει πολύ η περιοχή της Άρτας, ώστε παλαιότερα σκεφτόμουν να αγοράσω ένα παλιό οίκημα ή να χτίσουμε τελοσπάντων ένα κατάλυμα και να το έχουμε ως ορμητήριο για τις κυνηγετικές μας εξορμήσεις. Τελικά περιοριστήκαμε στο αυτοκίνητο μας που είναι κάτι σαν κινητό πανδοχείο, αφού διαθέτει κρεβάτια στρώματα και όλες τις ανέσεις μολονότι μυρίζει σκυλίλα όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Παπασπύρου, που τα τελευταία χρόνια αν και υπερήλικας, ήθελε να έρχεται στο κυνήγι μαζί μας για να αναπολεί την εποχή της νιότης του και να απολαμβάνει, βλέποντας και ακούγοντας το κυνήγι των φίλων του…
Ποιο θήραμα σε συναρπάζει περισσότερο;
Είμαι κυνηγός γενικού θηράματος. Ωστόσο το θήραμα που με συναρπάζει είναι η μπεκάτσα για δύο λόγους. Από την μία τα κυνηγοτόπια που την βρίσκουμε είναι πιο ομαλά, βάτα αν θέλετε και από την άλλη γιατί τη συναντάμε σε τέτοια ειδυλλιακά μέρη, που εκστασιάζεται ως άνθρωπος αντικρίζοντας το φυσικό περιβάλλον σε όλο του το μεγαλείο. Βέβαια χαίρομαι για παράδειγμα τους περδικοκυνηγούς, αλλά ομολογώ ότι δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Κακά τα ψέματα πρέπει να είσαι λίγο λοκατζής για να κυνηγάς πέρδικα, εκεί που την κυνηγάει η παρέα μου! Δεν θα απαρνιόμουν όμως ποτέ και τις δυνατές συγκινήσεις του βάλτου, εάν δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες απαγορεύσεις των υγροβιότοπων που μας εξανάγκασαν να απομακρυνθούμε από τους βαλτούς για να μην πάμε κατηγορούμενοι. Κοντολογίς το κάθε κυνήγι έχει τη δική του ομορφιά, κακά τα ψέματα…
Τι σκύλο έχεις τώρα;
Δεν έχω ένα σκύλο αλλά έξι σκυλιά μαζί με τον αδερφό μου το Νίκο 4 πόιντερ τον Μαξ, τον Ράς, τον Τζακ, την Μπλάκι και δύο Εγγλέζικα Σέτερ την Κόκα και την Μπαρντό.
* Σημείωση αυτή τη στιγμή που γράφουμε το κείμενο της συνέντευξης τον Φεβρουαρίου 1999 πληροφορηθήκαμε ότι ο Μαξ του Νίκου και του Γιώργου πέθανε σε ηλικία 11 ετών.
Πως βλέπεις το μέλλον του παραδοσιακού κυνηγίου στην χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη;
Το μέλλον του παραδοσιακού κυνηγιού είναι δυσοίωνο, για να μην μπω ότι δεν υπάρχει μέλλον. Φοβάμαι πολύ ότι είναι οι νέοι κυνηγοί δεν πρόκειται να ζήσουν τις ονειρικές κυνηγετικές ημέρες που ζήσαμε εμείς και αυτό όχι μόνο επειδή το κυνήγι ρεζερβοποιείτε, αλλά λόγω του ότι οιη καλύτεροι κυνηγότοποι εξαφανίζονται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο, στο όνομα της ανάπτυξης. Της ανάπτυξης μέσα σε εισαγωγικά. Της ανάπτυξης που στην ουσία είναι υποανάπτυξη και καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος. Για παράδειγμα βλέπουμε στην Ήπειρο μία περιοχή που εξακολουθεί να παραμένει ανεκμετάλλευτη επειδή δεν ενδείκνυται για επίπεδη καλλιέργεια σε πολλά μέρη. Τώρα κάποιοι μοντέρνοι δήμαρχοι επικαλούνται Νατούρες και πράσινα άλογα για το καλό τάχα του τόπου μας και δε βλέπουνε τι χρήματα αφήνουν οι κυνηγοί, στους δύσκολους χειμωνιάτικους μήνες με τις διανυκτερεύσεις και τις αγορές τους όταν εκδράμουν στο Καλπάκι, στο Ωραιόκαστρο, στην Βίσσανη, στο Γεροπλατάνο, στην Κόνιτσα κλπ.
Με τον πρόεδρο της Δ’ ΚOΣΕ Γιάννη Υφαντόπουλου και τον τέως πρόεδρο του Κ.Σ. Λαυρίου Γιάννη Κούση, στην πρόσφατη δενδροφύτευση στην Πεντέλη.
Πως ξεκίνησε ιδέα του κυνηγετικού κόμματος;
Ήδη από την εποχή της απαγόρευσης του ανοιξιάτικού τρυγονιού και της πεδινής πέρδικας στη συνέχεια διάφοροι κυνηγοί και κυνηγετικοί παράγοντες μιλούσαν για τη δημιουργία ενός κυνηγετικού κόμματος. Ήταν λόγια έπεα πτερόεντα μέχρι που ο αείμνηστος Σπύρος Παπασπύρου με έπιασε και μου είπε “Γιώργο μου εσύ μόνο μπορείς να φτιάξεις ένα πολιτικό κυνηγητικό σωματείου, επειδή έχεις πολλές γνωριμίες και χιλιάδες αναγνώστες”. Κάθισε λοιπόν και κάνε ένα κάλεσμα μέσα από την εφημερίδα σου. Έτσι και έγινε τον Δεκέμβριο του 1989 δημοσιεύτηκε το ιστορικό πλέον κείμενο: Όσοι πιστοί προσέλθετε. Και στο σάλπισμα μας αυτό προσέτρεξαν πολλοί συνάδελφοι, ένας από αυτούς και ο Γιώργος Αραμπατζής. Εν πάσει περιπτώσει 6 Μαρτίου 1990 ιδρύθηκε το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών φύση κυνήγι παράδοση και στη συνέχεια προστέθηκε και το ψάρεμα, ύστερα από συζητήσεις με ερασιτέχνες ψαράδες, σύμφωνα και με τα υπόλοιπα συνάδελφα κυνηγητικά κινήματα που υπάρχουν στην Ευρώπη.
Τι προβλήματα αντιμετωπίζει το Κ.Ε.Κ.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι το οικονομικό. Δυστυχώς λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν το χέρι στην τσέπη. Είναι λυπηρό να ζητάς ένα πενηντάρικο ή ένα χιλιάρικο (δραχμές τότε) και να σου το αρνούνται και βέβαια χωρίς πόρους ένα κόμμα, το οποιοδήποτε κόμμα, δεν έχει μεγάλες προοπτικές, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις των μελών που το απαρτίζουν.
Ο Γιώργος Τσαγκανέλιας με τα τρία του αδέλφια, τον Γενάρη του 77 στην Τακτικούπολη Μεθάνων.
Πως βλέπεις το μέλλον του Κ.Ε.Κ. εν όψει των Eυρωεκλογών;
Πιστεύω ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Η ώρα της αλήθειας. Όλα τα μηνύματα είναι ελπιδοφόρα, θαρρώ ότι μπορούμε να εκπληρώσουμε το όνειρο μας. Όταν ξεκινήσαμε το 1990 είχαμε βάλει σαν στόχο μας το 1999. Στις εκλογές του 1990 πήραμε 6500 ψήφους. Το 1993 πέσαμε στους 3200. Στις ευρωεκλογές του 1994 πεταχτήκαμε στους 41653 και στις εθνικές εκλογές του 1996 στους 17.500. Τώρα με δεδομένη την αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος γενικότερα (αυτό είναι διαχρονικό…) και κυρίως με την συνειδητοποίηση από την κυνηγητικό κόσμο ότι το ελεύθερο, παραδοσιακό κυνήγι θα σωθεί μόνο από εμάς τους ίδιους, τα πράγματα φαντάζουν σαφώς πολύ αισιόδοξα ναι μπορούμε να στείλουμε εκπρόσωπο μας στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων, αρκεί ο κυνηγετικός γίγαντας να αφυπνιστεί και να ψηφίσει ως οφείλει και όχι ως είθισται…
Τι σε πονάει περισσότερο στο χώρο του κυνηγιού;
Ο καρεκλοκενταυρισμός και η αχαριστία. Αν κάνεις του καθενός τα χατίρια είσαι καλό παιδί. Αν πεις μια αλήθεια που “τσούζει” γίνεσαι αμέσως εχθρός και σου κολλάνε από πάνω και το παρατσούκλι γραφικός. Δε σας κρύβω ότι πολλές φορές μας έδωσαν λεφτά για να μην γράψουμε κάποιες αλήθειες και όταν αρνηθήκαμε μας κακολόγησαν πίσω από την πλάτη μας και δε σας κρύβω επίσης ότι οι Κ.Ε. μολονότι έχουν 11.000 συνδρομητές, βγαίνουν ακόμη και σήμερα από το υστέρημά μας για τις συνδρομές που κι αυτές πολλοί συνάδελφοί λησμονάνε να μας αποστείλουν. Γι’ αυτό κάνουμε συνεχείς εκκλήσεις, όπως οι συνάδελφοι μας στέλνουν την συνδρομή τους.
Με τον κουμπάρο του Κώστα Παπανικολάου από την Φιλιππιάδα κάπου στα Ραβένια των Ιωαννίνων.
Τελικά τι κέρδισες και τι έχασες από τον αγώνα σου για το κυνήγι;
Κέρδισα την αγάπη και την συμπαράσταση των απλών ανθρώπων. Εκατοντάδων συναδέλφων οι οποίοι όποτε συναντώ με δέχονται σαν να είμαι συγγενικό τους πρόσωπο. Βλέπω γεροντάκια να με αγκαλιάζουν σαν παιδί τους και δακρύζω. Κέρδισα ακόμα την υγεία μου. Ναι χάρη στις εξορμήσεις μου στην ύπαιθρο και όλη αυτή τη γλυκιά ταλαιπωρία της αναζήτησης του θηράματος, νιώθω γερός. Ανανεώνουμε μέσα στα νάματα της φύσης. Χαίρομαι. Νιώθω να ξυπνάει μέσα μου ένα μικρό παιδί καθώς βρίσκομαι στις ρεματιές και στα βουνά, προσπαθώντας να περάσω κάτω από τα πυκνά παλιούρια ή τις πουρνάρες προς αναζήτηση της βασίλισσας του δάσους. Ζω ανείπωτες στιγμές ευτυχίας, αλλά και περιπέτειες που αν τίς συγκεντρώσω κάποτε θα φτιάξω ένα τόμο αναμνήσεων. Τώρα όσον αφορά το ότι έχασα. Θα έλεγα πολλά χρήματα, ενώ στέρησα από την οικογένειά μου κάποιες στιγμές θαλπωρής. Πάντως τα όσα κέρδισα είναι απείρως περισσότερα, γι’ αυτό και πηγαίνω ανελλιπώς στο κυνήγι με εξαίρεση κάποια σαββατοκύριακα που μένω στην Αθήνα, για να ολοκληρώσω την έκδοση των ΚΕ.
Ποια είναι η καλύτερη σου στιγμή στο κυνήγι;
Είναι πάρα πολλές οι στιγμές και θα μου επιτρέψετε να μην αναφέρω κάποια συγκεκριμένη, γιατί αν παρομοιάσω τις στιγμές σαν παιδιά μου, θα αδικήσω περιγράφοντας μία μόνο…
Τι συμβουλεύεις και τι ζητάς από τους Έλληνες κυνηγούς, ώστε το κυνήγι να μην αποτελεί ανάμνηση σε λίγα χρόνια;
Τους συμβουλεύω να γίνουν οπαδοί της 3Σ όπως είπα κάποτε σε μια ομάδα φοιτητριών του Πανεπιστημίου, όταν ήρθαν να με ρωτήσουν για το κίνημα μας κάνοντας κάποια εργασία για την σχολή τους. Με τον όρο 3Σ εννοώ Σοβαρότητα, Συνέπεια και Συνέχεια στον αγώνα που κάνουμε για την αντιπροσώπευσή μας στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο κέντρα λήψης Αποφάσεων, αλλά και οι συνάδελφοι κυνηγοί να είναι σοβαροί συνεπείς και συνεχιστές Σε ότι αφορά το παραδοσιακό μας κυνήγι και την προστασία του οικοσυστήματος. Συμβουλεύω επίσης όσους κυνηγούς έχουν αποκτήσει τις κακιές συνήθειες του κουτσομπολιού και του ωχαδερφισμού να τις αποβάλουν. Είναι αδιανόητο να κατηγορούν και να κατακρίνουν τους πάντες και αυτοί να ζουν στο απυρόβλητο. Εάν δεν τους αρέσουν το άτομα που διαχειρίζονται τις τύχες της κυνηγητικής τους οργάνωσης, ας πάνε στις αρχαιρεσίες και να ψηφίσουν τους καλύτερους ή ας υποδείξουν τους εαυτούς τους ως υποψήφιους. Δεν μπορεί να γίνονται επικριτές και να είναι συνάμα αμέτοχοι. Γιατί όπως λέει η παροιμία απ έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λένε. Ας αφήσουνε λοιπόν τις ράδιο αρβύλες κι ας οργανωθούνε μέσα στις οργανώσεις τους και το κυριότερο ας αγκαλιάσουν το κυνηγητικό κίνημα - που ειρήσθω εν παρόδω - δεν είναι του Τσαγκανέλια ή του κάθε Τσαγκανέλια. Ανήκει σε όλη την κυνηγητική οικογένεια, γιατί αποτελεί το προπύργιο για να διασωθεί το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι και το περιβάλλον μας. Ο κυνηγός είναι ο αληθινός οικολόγος, γιατί περπατώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην ύπαιθρο αντιλαμβάνεται περισσότερα τον καθένα, ότι εάν καταστραφεί το περιβάλλον όχι μόνο τελειώνει το κυνήγι, αλλά απειλείται και ίδια η ύπαρξή μας.
Ποια είναι η επαφή με τους κυνηγούς των άλλων κρατών;
Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία και συνεργασία με όλες τις ευρωπαϊκές οργανώσεις και ιδιαίτερα όσες βρίσκονται στη λεκάνη της Μεσογείου. Μιλάμε για την Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Μάλτα, την Κύπρο, αλλά και την Πορτογαλία. Χάρη στο Γιώργο Αραμπατζή αλλά και προσωπικές μου οικονομικές θυσίες - δε σας το κρύβω - διατηρούμε θαυμάσιες και εποικοδομητικές σχέσεις με τους προέδρους των ευρωπαϊκών κυνηγητικών κομμάτων και όλοι μαζί προσπαθούμε να τροποποιήσουμε κάποιες οδηγίες και κυρίως την ντιρεκτίβα 409 / 79 που μιλάει για την απαγόρευση του κυνηγίου των αποδημητικών πτηνών και την επιστροφή τους για φωλεοποίηση. Είδατε ότι φέτος λίγο έλειψε να στερηθούμε το Φλεβάρη, κάτι που προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο για να μην πω γελοίο. Όταν 10 με 15 του Φλεβάρη το χιόνι σκεπάζει τα πάντα και τα πουλιά δεν άρχισαν να επιστρέφουν καλά καλά, για ποιά φωλεοποίηση μας μιλάνε οι ανεκδιήγητοι οικολογούντες αντικυνηγοί. Όπως όλοι αυτοί οι κύριοι και τα φερέφωνά τους, κάποιοι δημοσιογράφοι της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, θα λάβουν την αποστομωτική απάντηση στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999.
Στο χέρι μας είναι να τους κάνουμε να τρίβουν τα μάτια τους από κατάπληξη και το βασικότερο να είμαστε οι πρώτοι στην Ευρώπη, που θα αναδείξουμε κυνηγό Ευρωβουλευτή.
Το θρυλικό φορτηγάκι που έχει “οργώσει” την Ελλάδα.