Ήταν η τέταρτη έξοδος της χρονιάς και ξαναπήγαινα ενθουσιασμένος γιατί όλες τις προηγούμενες με ήθελε η τύχη και πάντα κάποια πουλιά τα έβρισκα. Κινήθηκα σ' άλλη περιοχή, λιγότερο γνωστή, επειδή ήδη είχα κυνηγήσει αρκετά στην προηγούμενη. Είχα λαχτάρα να βάλω στο χέρι ένα μεγάλο, βαρβάτο πουλί, γιατί όλα όσα είχα πάρει ήταν μεν καλά ντυμένα, αλλά μικρά, φετινά πουλιά. Σε όλο το πλαγιαρό με τα γκρίζα λιθάρια τα σκυλιά δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Πήρα πορεία προς τα χαμηλότερα και μέσα σ' ένα μικρό ντυμένο με σκόρπιες αριές, κεδράκια και κουμαριές, σηκώσαμε ένα μπουλούκι από οκτώ πέρδικες, που με διπλοτουφεκιά κράτησα μία. Μικρό πουλί και αυτό. Τα πουλιά έπιασαν απέναντι, σ' ένα δίπατο κοφτό στεφάνι, που μόνο γερακίνες και γαλαζοκότσυφες ανέβαιναν.
Είχε αρχίσει ψιλόβροχο, όπως εκείνα τα υποφερτά και καλοδεχούμενα που σπάνε την ξέρα του νοτιά και αντί να γυρίσω πίσω, είπα να συνεχίσω κάνοντας κύκλο προς το αμάξι. Βρισκόμουν ήδη σε κακοτράχαλα σημεία με μεγάλα ολόρθα μονόπετρα, όταν είδα σε αρκετή απόσταση μακριά μου τα δυο από τα τρία σκυλιά φερμαρισμένα. Βαριανασαίνοντας έφτασα αλλά πρόλαβα μόνο την μισή εικόνα. Τα πουλιά σηκώθηκαν την ώρα που εγώ πήδαγα από βράχο σε βράχο.
Τα ζωντανά όμως παρέμειναν ακλόνητα στην θέση τους. Πίσω είχαν μείνει δυο πέρδικες. Πήρα την μια, όμως κοψόφτερη πήρε τον κατήφορο και έπεσε πολύ χαμηλά, σε σημείο που πήρα σημάδια. Τα καμάρια μου βρήκαν τρόπο να κατέβουν αμέσως από την κοφτή γκρεμίλα, εγώ όμως έκανα παραπάνω από 20 λεπτά. Πλησιάζοντας, τα είδα να γαβγίζουν και να έχουν σηκώσει τρίχα. Σκέφτηκα για λαγό, σκέφτηκα για άλλο τριχωτό, όμως και πάλι αυτή δεν ήταν η γνωστή τους συμπεριφορά. Όσο έφτανα κοντά, τόσο εκείνα πήγαιναν σε μια σχισμή του βράχου και σηκώνοντας τα πόδια τους χτυπούσαν τις πατούσες κάτω με δύναμη, σαν να μου έδειχναν κάτι. Κοίταξα στο άνοιγμα και είδα μέσα την λαβωμένη πέρδικα ακόμη ζωντανή.
Τώρα όμως το γάβγισμα είχε γίνει λυσσαλέο και τα σαγόνια τους είχαν αφρούς. Κοίταξα ξανά με περισσότερη προσοχή και μόνο τότε είδα πως πάνω από τον λαιμό της πέρδικας έβγαινε διχαλωτό το κεφάλι μιας οχιάς. Μάζεψα λίγα ξερά φρύγανα, τους έβαλα φωτιά και τα έριξα μέσα. Το φίδι βγήκε και το ξεπάστρεψα μ΄ ένα μαλλινόταπο 7άρι. Τα σκυλιά πήγαν κοντά, το κουνούσαν με τα πόδια τους και μόνο τότε ησύχασαν. Χωρίς δεύτερη κουβέντα μου είχαν σώσει τη ζωή. Μόνος βρισκόμουν εκεί και για το αυτοκίνητο ήθελα δυο ώρες δρόμο. Κυλιόμουν κάτω μαζί τους με αγκαλιές και φιλιά, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Αν δεν ήταν αυτά, θα είχα βάλει χέρι μέσα να πάρω το θήραμα και σίγουρα θα είχα πάει αδιάβαστος.
Πήρα την πέρδικα που δυστυχώς και αυτή φετινάρι ήταν, πήρα και την οχιά και γύρισα στο εξοχικό. Το φίδι το έβαλα μαζί με οινόπνευμα σε ένα βαζάκι μαρμελάδας για να το βλέπω και να θυμάμαι και τα πουλιά στον καταψύκτη. Την Πέμπτη, μίλησα με ένα φίλο, που εξιστορώντας μου ένα παρόμοιο περιστατικό από την Κύθνο, με έβαλε σε ιδέες. Έβγαλα τις πέρδικες, ξεχώρισα εύκολα την καψαλισμένη και την άφησα να ξεπαγώσει. Όταν άρχισα να την μαδάω είδα πως το στήθος και ο λαιμός της (μόνο εκεί) είχαν πρασινοκίτρινο χρώμα. Έκανα στα σημεία αυτά δυο σχισμές με μαχαίρι, όμως αίμα δεν βγήκε παρά μόνο υγρό. Την άνοιξα στην μέση και τα σωθικά της ήταν μαυροπράσινα. Ήταν φανερό πως όσο το πουλί ήταν ζωντανό η οχιά την είχε τσιμπήσει. Έσκαψα ένα λάκκο και την έθαψα εκεί.
Ακόμη κοιτάω το βαζάκι με το μικρό φιδάκι του θανατικού και σκέφτομαι τι μπορεί να είχα πάθει αν τα σκυλιά μου δεν φρόντιζαν να με προειδοποιήσουν.
Δυστυχώς ένα χρόνο αργότερα ο κορυφαίος κυνηγετικός σκύλος μου και πατέρας των υπολοίπων, δεν μπόρεσε να έχει την ίδια τύχη. Στις 5 Μαΐου 2017, κάνοντας βόλτα σε πλατανόδασος της Εύβοιας δέχτηκε δάγκωμα οχιάς. Έγιναν ταχύτατα όλα όσα έπρεπε και το σκυλί μεταφέρθηκε Αθήνα. Δυστυχώς το δηλητήριο ήταν δυνατό και παρά τις συνεχείς προσπάθειες των αδελφών κτηνιάτρων Ηλία και Δημήτρη Σιδερά - Χαντάντ, τους οποίους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, οι εξετάσεις έδειξαν πως η βλάβη ήταν μεγάλη.
Ο Morgan πάλεψε όσο μπορούσε. Με 4ου βαθμού νεφρική ανεπάρκεια και συνεχώς πτωτικές τις ενδείξεις του αιματοκρίτη, άντεξε ως το ξημέρωμα της 4ης Ιουνίου 2018.
- Ο Morgan δεν κατάφερε να γλυτώσει, όμως τέτοια σκυλιά δεν ξεχνιούνται ποτέ...