Πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για κάποιο μικρό ή μεγάλο αριθμό πουλιών που ξαφνικά παρουσιάστηκαν σε κάποιο κυνηγότοπο ως αποτέλεσμα κάποιας μαζικής μετακίνησης λόγω χιονιά, παγετού, ανομβρίας ή ανόδου της θερμοκρασίας. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, ένας χώρος ο οποίος μας έχει συνηθίσει με ιδανικές συνθήκες να φιλοξενεί συνήθως κάποιο αριθμό από βελουδομάτες, ενδέχεται ξαφνικά και αναπάντεχα να διαπιστώσουμε πως διατηρεί μεγαλύτερους πληθυσμούς. Σε τέτοιες καταστάσεις μπορεί να βρούμε πουλιά σε σημεία με σκέτη πέτρα, με ψιλό χορτάρι, αλλά και σ' άλλα, που με βάση τη λογική και την εμπειρία φαίνεται αδιανόητο.

Ωστόσο αυτού του είδους οι μετακινήσεις σε ελάχιστες περιπτώσεις έχουν παρατεταμένη διάρκεια και συνήθως διαρκούν από λίγες ώρες ώς ελάχιστες ημέρες. Οι μπεκάτσες μόλις αισθανθούν πως το κακό πέρασε, επιδιώκουν την άμεση αναχώρηση και επιστρέφουν στους ίδιους ή άλλους βιότοπους, παρόμοιους μ' αυτούς που εγκατέλειψαν, όπου οι συνθήκες επανήλθαν ομαλές.

Η περιφέρεια της Ηπείρου, ο μεγαλύτερος και πλουσιότερος ίσως μπεκατσότοπος της χώρας, αποτελεί το σημαντικότερο παράδειγμα αυτών των μετακινήσεων. Ξεκινάμε ξεκαθαρίζοντας πως η Ήπειρος ακόμη και με τις ακαταλληλότερες των συνθηκών, ακόμη και στις πλέον φτωχές χρονιές, πάντα είχε κάποια πουλιά. Όμως το απόλυτο της εντυπωσιακής αριθμητικής μεταβολής προκύπτει μόλις οι καιρικές συνθήκες αγριέψουν προς το ακραίο στην παραμεθόριο ζώνη και κυρίως στην ενδοχώρα Αλβανίας και Σκοπίων. Τότε είναι που ανοίγει ο παράδεισος για τους μπεκατσάδες δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου.

Μόνος ή με παρέα, το κυνήγι αυτό είναι πάντα ξεχωριστό​

Όμως και εκεί η συνέχεια δεν προβλέπεται το ίδιο ευχάριστη και πλούσια αν ο καιρός αποφασίσει να κατηφορίσει και προς αυτά τα μέρη. Οι μπεκάτσες του “δίνουν” για ακόμα νοτιότερα. Πρόκειται για πουλιά που κατά γενική ομολογία συμπεριφέρονται τελείως απρόβλεπτα και αντιδρούν με τις πλέον ποικιλόμορφες επιλογές στο ξεσήκωμά τους. Σε συναντήσεις με τέτοιες μπεκάτσες συνήθως τα βλέπουμε όλα. Κατ' αρχήν βρίσκουμε πουλιά σε μέρη και σημεία που δεν θεωρούνται “φυσιολογικά”, ενώ παράλληλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αντιδράσεις που εναλλάσσονται ανάμεσα στις ήπιες ως τις πιό ακραίες. Οι μακρομύτες αυτές ευρισκόμενες σε ένα άγνωστο τόπο, έξω από το επιλεγμένο δικό τους βασίλειο και προκειμένου να επιβιώσουν, καλούνται μέσα σε ελάχιστο χρόνο να τον μάθουν, να τραφούν και να αναζητήσουν καταλύματα.

Κάθε κίνηση, κάθε ήχος, κάθε παρουσία στο νέο τους χώρο εκλαμβάνεται ως πηγή κινδύνου και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίσουν. Ενώ λοιπόν στην ουσία πρόκειται για πουλιά που αναγκασμένα από τον ίδιο λόγο αλλαξοτόπισαν έστω και προσωρινά, ανάμεσά τους διακρίνουμε συχνά και εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις. Έτσι, ενώ από την μια συναντάμε μερικές που αφήνουν τα σκυλιά σε κοντινή προσέγγιση της θέσης τους, από την άλλη βλέπουμε κάποιες να ξεπετάγονται πολύ μπροστά τους και ενδιάμεσα έχουμε και τις περιπτώσεις εκείνες που αφορούν τα αποκαλούμενα πουλιά “φαντάσματα”, τις μπεκάτσες δηλαδή εκείνες που μας άφησαν ως ίχνος ακουστικό μόνο το φτεροκόπημα τους και οπτικό την ζεστή κουτσουλιά, αφού διέφυγαν και μόνο στο άκουσμα βημάτων, σπασίματος κλαδιών, κουδούνας ή μπίπερ.

Μερικοί συνάδελφοι από τους πλέον καταξιωμένους μπεκατσάδες τουλάχιστον του δικού μου περίγυρου, ισχυρίζονται πως πάντα οι καλύτερες αριθμητικές τους επιδόσεις σημειώνονται με τα πουλιά της μετακίνησης, με τις νεόφερτες δηλαδή μπεκάτσες. Κανείς νομίζω δεν διαφωνεί με αυτή την άποψη, όμως εγώ θα ήθελα να προσθέσω πως το κυνήγι αυτών των νεόφερτων στον κυνηγότοπο μπεκατσών, καταλήγει συνήθως σε απογοητευτικές ή μέτριες αποδόσεις αν γίνεται από ένα μοναχικό κυνηγό, ή ζευγάρι, που όμως ο καθένας ερευνά δικό του χώρο και διατηρούν μεταξύ τους μεγάλες αποστάσεις.