Κυνήγι τον Γενάρη και μετά από χιονόπτωση
Ο μήνας για τις θεαματικότερες μεταβολές στην εικόνα του κάμπου είναι πάντα ο Οκτώβριος. Για τα ορτύκια οι επιλεγμένοι βιότοποι μειώνονται αισθητά και έτσι είναι αναγκασμένα να τους αναζητήσουν αλλού. Καλαμπόκια και βαμβάκια έχουν θεριστεί, πολλά χέρσα κάηκαν από ελεγχόμενες φωτιές, χωράφια οργώθηκαν και το μοναδικό πράσινο απλώνεται ανάμεσα στα αγριόχορτα και τις νέες σιταριές. Πολλές τριφυλλιές δόθηκαν ως βοσκότοποι, ενώ από τις υπόλοιπες ελάχιστες ακόμη παραμένουν ιδανικές.
Τόσο λοιπόν για το θήραμα, όσο και για τον κυνηγό, αρχίζει μια μακρά περίοδος με ιδιαίτερες δυσκολίες, Τα μεν ορτύκια καλούνται να προσαρμοστούν άμεσα με τις νέες συνθήκες, επιλέγοντας νέα σημεία διαμονής, οι δε κυνηγοί είναι αναγκασμένοι να ερευνούν πλέον επιλεκτικά περιοχές που ενδεχομένως θα τα προσελκύσουν. Είναι η περίοδος που οι “καθαρόαιμοι” ορτυκάδες αρχίζουν να απολαμβάνουν την μοναξιά του κάμπου, αφού το άνοιγμα της πέρδικας και οι πρώιμες μπεκάτσες έχουν τραβήξει τους περισσότερους φερματζήδες σ' άλλα μονοπάτια. Εκείνες οι αγχωτικές ενέργειες του να παρκάρουμε νύχτα το αυτοκίνητο πριν μας προλάβουν άλλοι και να ψάξουμε βιαστικά την χωραφιά πριν μπουν οι διπλανοί, ανήκουν στο παρελθόν.
Έχουμε την ευχέρεια να κυνηγήσουμε δίχως βιασύνη και πίεση, ενώ αν παράλληλα κάνουμε κι ένα καλό σχεδιαστικό πλάνο, προετοιμάζουμε με τον καλύτερο τρόπο τα επόμενα κυνήγια μας εκεί. Χαρτογραφούμε λοιπόν τον κάθε τόπο και περνάμε στην μνήμη μας κάθε κανάλι ή αυλάκι με συνεχή ροή νερού, κάθε θερισμένη καλαμποκιά, καθώς και τις σιταριές που ακόμα δεν οργώθηκαν. Είναι τα σημεία που μάθαμε να τα λέμε “γυαλιστερά” και “άσπρα”, μέρη που σε ενδεχόμενα περάσματα θα λειτουργήσουν ως σημάδια και τα ορτύκια εκεί θα κατεβούν.
Ας μην ξεχνάμε πως έχουν σημειωθεί περάσματα Νοέμβρη καθώς και Δεκέμβρη. Τέτοια «δώρα» είναι σπάνια, σίγουρα ο πολύ μαλακός καιρός που διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη βοήθησε στην πραγματοποίησή τους, όμως επειδή δεν είναι και τελείως ασυνήθιστα καλό είναι να τα θυμόμαστε. Σημειώνουμε τις θερισμένες καλαμποκιές και κρατάμε στα υπ' όψιν ως ενδιαφέρουσες εκείνες που το μαχαίρι μπήκε ψηλά και που στο εσωτερικό τους διατηρούν καρπό σε σπόρους, τα δικά τους φύλλα σωρούς και κάποια σημεία με αγριόχορτα και μουχρίτσα. Κρατάμε επίσης κατά νου τις βαμβακιές που δεν πήγαν καλά παραγωγικά και εγκαταλείφθηκαν. Όσο πιό κοντές είναι τόσο περισσότερο ελκυστικές παραμένουν για τα ορτύκια. Αν συνορεύουν με φυσικούς φράχτες (ιδίως από βάτα), καλαμποκιές και τριφυλλιές που ακόμα μέσα δεν μπήκαν για βοσκή πρόβατα, τότε ίσως αποδειχθούν λαχείο.
Δεν κρατάνε όλες πουλιά, όμως είναι βέβαιο πως σε κάποιες μέσα θα τα βρούμε. Οι άκρες των χωραφιών που διατηρούν αγριόβλητα και χόρτα, είναι επίσης σημεία που πρέπει να ερευνηθούν. Τα βοσκημένα χωράφια διακρίνονται εύκολα. Τα τριφύλλια δεν έχουν βλαστούς, οι καλαμποκιές έχουν μόνο τον κομμένο κορμό και γύρω σκέτο χώμα. Εκεί δεν πάμε καθόλου. Περισσότερο πιθανό είναι να μπλέξουμε με τσοπανόσκυλα και τσιμπούρια. Αποφεύγουμε επίσης τις τεράστιες σε έκταση μονοκαλλιέργειες, όταν από πουθενά δεν συνορεύουν με κάποιες άλλες διαφορετικού τύπου. Ίσως κρατούν 1-2 πουλιά, αλλά τα περισσότερα βρίσκονται αλλού.
Τελειώνοντας το κυνήγι μας, αντί να κάνουμε επιτόπια τον συνηθισμένο σχολιασμό μας, ας κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, κάθε φορά και προς διαφορετική κατεύθυνση, αναζητώντας κάποιον ιδανικό χειμωνιάτικο ορτυκότοπο, που θα μείνει παρακαταθήκη για την επόμενη έξοδο. Ένας απέραντος κάμπος μπορεί θεωρητικά να χρεωθεί συνολικά ως ορτυκότοπος, πρακτικά όμως και ειδικά τον χειμώνα, μόνο επιλεγμένες θέσεις διατηρούν ντοπιάρικα ορτύκια. Όσα και να γραφτούν στο χαρτί από οποιονδήποτε, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από απλές, εμπειρικές, συμβουλευτικές οδηγίες. Αν δεν ληφθούν υπ' όψιν όμως και αν πάνω σ' αυτές δεν προστεθεί η προσοχή και η παρατηρητικότητα του κάθε κυνηγού, πάλι θα λέμε πως τον χειμώνα δεν υπάρχουν ορτύκια. Σας διαβεβαιώ όμως πως οι γνήσιοι ορτυκάδες περισσότερα πουλιά παίρνουν από Οκτώβρη και μετά, απ' όσα στην περίοδο της έναρξης.