Οι ανάγκες του κυνηγόσκυλου είναι πάντα ίδιες σ' όποια φυλή και αν ανήκει, όποια ηλικία και αν έχει. Μετά από μια μεγάλη περίοδο ολικής σχεδόν ακινησίας, το πρώτο ζητούμενο είναι πάντα να αποκτήσει ο σκύλος μας την φυσική κατάσταση, που θα του επιτρέψει να ξεπεράσει τα εμπόδια των συνθηκών του καλοκαιριού και προοδευτικά να βγάλει το βαρύ πρόγραμμα που ακολουθεί.
Ένας οργανισμός όμως που για διάστημα πολλών μηνών παρέμενε καθηλωμένος και περιορισμένος στο χώρο του, σίγουρα θέλει τον απαιτούμενο χρόνο προσαρμογής πριν επανέλθει πλήρως στις αντοχές και το επίπεδο εργασίας που τον είχαμε συνηθίσει. Νομίζω πως ελάχιστοι πλέον είναι οι κυνηγοί εκείνοι που παλουκώνουν τα ζώα τους στο τέλος του Φλεβάρη και τα ξαναλύνουν τον Αύγουστο. Τα ποσοστά των οπαδών αυτής της λανθασμένης και κακής νοοτροπίας ευτυχώς τείνουν να μηδενιστούν. Παράλληλα όμως έχουν σχεδόν μηδενιστεί και οι δυνατότητες των υπολοίπων για να συνεχίσουν τις παλαιές συνήθειες της σταθερής, βδομαδιάτικης προπόνησης.
Σίγουρα είναι πολλές εκατοντάδες οι συνάδελφοι εκείνοι που ακόμα βρίσκουν τρόπο και τα σκυλιά τους πατάνε συχνά κυνηγότοπο. Όμως ακόμη πιο σίγουρο είναι πως αρκετές χιλιάδες αδυνατούν να κάνουν το ίδιο, αν και πολύ θα το ήθελαν. Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση στις μέρες μας να διατηρήσουμε το πρόγραμμα των καλών εποχών. Όλοι μας έχουμε περιορίσει τα σχέδια και τα θέλω μας, πολλοί αναγκάστηκαν να μειώσουν δραματικά τον αριθμό των σκυλιών που είχαν, ωστόσο ποτέ δεν θα μπορέσω να συμφωνήσω με εκείνους που ισχυρίζονται ότι έδωσαν ακόμα και το ένα που είχαν επειδή δεν μπορούσαν να το συντηρήσουν.
Ανεξάρτητα με την εποχή, η καλή φυσική κατάσταση του σκύλου είναι απαραίτητη.
Κανένα άρθρο δεν θα αποτρέψει ποτέ κανέναν, αν είναι αποφασισμένος να κόψει το κυνήγι ή να μείνει δίχως σκύλο, όμως είναι κρίμα επηρεασμένοι από την κακή ψυχολογία και την απογοήτευση να χάνουμε τα σκυλιά μας, αφού μετά είναι βέβαιο πως από την επόμενη κιόλας μέρα το μαράζι μας θα είναι μεγαλύτερο.
Στην ανάγκη ρε παιδιά ο σκύλος θα ζήσει και με το πιάτο της οικογένειας, με σκέτο μακαρόνι, με ρύζι, ακόμα και με ψωμί αν χρειαστεί, όμως θα είναι εκεί, θα τον βλέπουμε και θα μας κουνάει με χαρά την ουρά του. Χειροκροτώ όλους εκείνους που λένε πως το κυνήγι μπορεί πρόσκαιρα να το σταματήσουν, όμως τα σκυλιά τους δεν θα τα αποχωριστούν ποτέ. Για τους υπόλοιπους λοιπόν, που ακόμα δεν τους πήρε από κάτω και διατήρησαν τα τετράποδα τους, η κάθε περίοδος προετοιμασίας έχει υποχρεώσεις και κανόνες.
Αυτό λοιπόν το μόνιμο “βάσανο” των εκπαιδευτικών σίγουρα αποτελεί “προνόμιο” μόνο των συναδέλφων κυνηγών που κατοικούν κυρίως σε Αθήνα κατά κύριο λόγο και Θεσσαλονίκη. Όλοι οι υπόλοιποι σε 5 λεπτά δρόμο βρίσκουν κάμπους, ισώματα και αλάνες. Το πρόβλημα λοιπόν είναι για όλους τους άλλους, εκείνους δηλαδή που μπορούν να ξοδέψουν χρόνο, όχι όμως και καύσιμα.
Έτσι οι περισσότεροι συνάδελφοι των αστικών κέντρων είναι αναγκασμένοι να οδηγούν τα σκυλιά τους περισσότερο σε χώρους προπόνησης και λιγότερο σε περιοχές εκπαίδευσης. Στις πλαγιές του Υμηττού, της Πεντέλης, της Πάρνηθας, του Αιγάλεω και του Σέιχ-Σού, είναι βέβαιο πως δεν θα βρουν ορτύκια, όμως ακόμα και εκεί τα σκυλιά μπορούν να ανακτήσουν τις αντοχές που πρέπει.
Προετοιμασία με χαμόγελο, αισιοδοξία και λίγη ρίγανη...
Αναμφίβολα οι πεδινοί κυνηγότοποι με άγριο θήραμα προσφέρουν πολλά επιπλέον πλεονεκτήματα, όμως όποιος δεν μπορεί να πάει, αν έχει έμπειρα ζώα δεν θα πρέπει να τα βάψει μαύρα. Είτε λοιπόν με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο τα σκυλιά μας πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα. Αν η περίοδος έναρξης ήταν ας πούμε τον Οκτώβρη, τα προβλήματα θα ήταν ίσως ανύπαρκτα. Τώρα όμως ο ήλιος και η ζέστη είναι ύπουλοι εχθροί και σε μερικές περιπτώσεις, ιδίως για τα αγύμναστα σκυλιά, μετατρέπονται σε δολοφόνους. Ο σκύλος δεν μπορεί να βγάλει ρούχα (τρίχωμα), δεν μπορεί να έχει νερό όποτε θέλει, δεν αναπνέει παρά μόνο από τα στόμα και με τις υψηλές θερμοκρασίες το τρέξιμο γίνεται απίστευτα κουραστικό. Οι συνθήκες λοιπόν κάθε εξόδου απαιτούν προσοχή ως προς τον χρόνο, την διάρκεια και την κατάσταση του κυνηγότοπου.
Όσα από τα κυνηγόσκυλα έχουν μπει στο «πρόγραμμα» αρκετά νωρίτερα, τώρα αντέχουν με άνεση ακόμα και ένα δίωρο εντατικής προπόνησης χάραμα ή σούρουπο. Βέβαια στις περιπτώσεις που υπάρχει ευχέρεια το πρωινό στον κάμπο παρουσιάζει ασύγκριτα πλεονεκτήματα, με σπουδαιότερο όλων τις δροσοσταλίδες που υπάρχουν πάνω στα φυτά. Διερχόμενος με ταχύτητα ανάμεσά τους ο σκύλος μας θα παραμένει μονίμως βρεγμένος και έτσι μπορεί να διατηρηθεί περίπου ως τις ώρες που ο ήλιος θα αρχίσει τον ανήφορο.
Για την θερινή περίοδο μπορούμε να ξεκινήσουμε από τις 06:30 και ανάλογα με την κατάσταση του ζώου μας να παρατείνουμε την παραμονή του εκεί, όχι όμως για διάστημα μεγαλύτερο των 2-3 ωρών ακόμα και για τα πλέον έτοιμα. Σε όποιο όμως σημείο και αν είναι ο δείκτης της φυσικής τους κατάστασης, οι πιο έμπειροι, οι πιο μερακλήδες ή οι πιο φιλόζωοι αν προτιμάτε, ποτέ μετά το τέλος του εκπαιδευτικού δεν βάζουν τα σκυλιά στην μπαγκαζιέρα, το κουτί ή το κλουβί τους, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του. Κάθονται για λίγο σ' ένα σκιερό μέρος, αφήνουν τα ζώα να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν, να πιούν για τελευταία φορά νερό και μετά παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής.
Οι πράσινες καλλιέργειες πάντα προσφέρουν δροσιά ώσπου να ψηλώσει ο ήλιος.
Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να έχει προηγηθεί ένας σχολαστικός έλεγχος του τριχώματος και των ευπαθών σημείων που μπορεί να έχουν προκύψει τραυματισμοί από άγανα, αγκάθια και κολιτσίδες. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα αρκετοί συνάδελφοι που δεν ακολουθούν αυτή την επιβεβλημένη διαδικασία. Αν ανήκουμε στους τυχερούς και κάπου ανακαλύψαμε καθαρό νερό, είτε τρεχούμενο σε αυλάκι, είτε από βάνα, διατηρούμε σταθερά εκμεταλλεύσιμη αυτή την ευκαιρία.
Βρείτε κι εσείς και αφήστε στο σημείο μια μεγάλη λεκάνη ή κόψτε μισό πλαστικό βαρέλι, γεμίστε την με νερό και βουτήξτε εκεί τα σκυλιά σας, πριν την κρύψετε καλά σε κάποια κοντινή καβάτζα. Το μόνο βέβαιο είναι πως θα το χρειάζονται αυτό το μπάνιο και θα σας ευγνωμονούν. Αν παρουσιαστούν δυνατότητες την συνήθεια αυτή την διατηρούμε και κατά τις μέρες του κυνηγιού όπου κι αν πάμε. Κατά κανόνα όμως η μέρα και η πρώτη περίοδος της έναρξης δεν σηματοδοτούν αυτονόητα και το κατέβασμα όλων των κυνηγόσκυλων στους κυνηγότοπους.
Πολλοί είναι εκείνοι που συνειδητά επιλέγουν να μην τα πάρουν μαζί τους λόγω ακριβώς των ακατάλληλων συνθηκών. Αυτοί οι συνάδελφοι διαλέγουν να τιμήσουν το έθιμο δίχως τους συντρόφους τους, μέσα σε κάποιο τρυγονοκάρτερο. Αρκετοί πάλι θα προτιμήσουν για πρώτη φορά να τα πάρουν μαζί τους μετά το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη, δοκιμάζοντας αναζητήσεις στα επιστρόφια των ορτυκιών, τότε που οι θερμοκρασίες θα είναι αισθητά χαμηλότερες. Ακραίοι και πάντα λιγότεροι είναι μερικοί από τους αμετανόητους περδικομπεκατσάδες, που αν δεν μπει Οκτώβρης, σκυλιά δεν κατεβάζουν.
Σε θερισμένες σιταριές και ξερικά τοπία οι συνθήκες είναι κατά πολύ δυσκολότερες.
Κατά το σύνηθες λοιπόν όλοι αυτοί που την πρώτη μέρα θα ξεκινήσουν συνοδεία τετράποδης συντροφιάς, είναι αυτοί που δεν μπορούν να κυνηγήσουν δίχως σκυλί γιατί με κανένα άλλο τρόπο δεν απολαμβάνουν το κυνήγι και οι άλλοι που με τον νέο κούταβο παρά πόδας, ανυπομονούν να τον δουν να τους κλέβει τα μάτια.
Όπου λοιπόν κι αν είναι ο πρώτος προορισμός, οι όποιες απαιτήσεις μας θα πρέπει να είναι παράλληλες με την φροντίδα και την σωστή προετοιμασία των σκυλιών μας. Αμαλιάδα, Κωπαΐδα, Γαλατάς, Δομοκός, Τρίκαλα, Λαγκαδάς, Νεστόριο, Σέρρες και Έβρος, σίγουρα κάπου θα έχουν αρκετά ορτύκια, όμως θα έχουν και αφάνταστη ζέστη. Για να τα βρουν και για να περάσουμε όλοι καλά, θα πρέπει να τα έχουμε προετοιμάσει κατάλληλα. Ας μην ζητάμε από ανέτοιμα και αγύμναστα σκυλιά να δείξουν τις αντοχές του Νοέμβρη.
Να εκμεταλλευθούμε λοιπόν όσο υπάρχει καιρός τον υπόλοιπο χρόνο, να βάλουμε νερά στο σακίδιο και να τα ξεκινήσουμε έστω και τώρα. Πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία για ένα σωστό ξεκίνημα ώστε μετά τα ίδια να μας κάνουν να καμαρώνουμε με την αξιοσύνη τους.
Καλή έναρξη, προσοχή στον καύσωνα και στα ατυχήματα.