Οι ενδείξεις για τις γέννες χαρακτηρίζονται θετικές.
Παρακολουθώντας την “θαμπή” εικόνα που εμφανίζει γενικά ο κυνηγετικός χώρος και ειδικότερα η σταθερά πτωτική πορεία του συνολικού αριθμού των κυνηγών, είχα αποκτήσει την βεβαιότητα ότι ενώ οι μεν γουρουνοκυνηγοί αυξήθηκαν, οι λαγοκυνηγοί παρέμειναν αμετάβλητοι και μόνο οι συνάδελφοι του φτερωτού εμφάνιζαν σημαντικές απώλειες.
Δυστυχώς όμως μετά λύπης διαπίστωσα ότι η διαρκώς διογκούμενη οικονομική κρίση, οδήγησε σε μόνιμο ή πρόσκαιρο παροπλισμό και πολλούς από τους κυνηγούς του λαγού. Άλλο πράγμα είναι να μαθαίνεις ότι ένας καρτερατζής συνάδελφος για τους γνωστούς λόγους εγκατέλειψε το κυνήγι και τελείως διαφορετικό όταν αυτό αφορά κυνηγό τριχωτού θηράματος. Μόνο το πόσα σκυλιά διαθέτει ο καθένας τους αν αναλογιστούμε και πόσα έχουν ξοδέψει όλοι αυτοί για να τα αποκτήσουν και να τα φτιάξουν αν υπολογίσουμε, αμέσως διακρίνουμε την διαφορά και κυρίως την δυσκολία της απόφασής τους.
Ιδίως τα έτοιμα, ικανά λαγόσκυλα κοστίζουν μια μικρή περιουσία...
Δεν σκοπεύω να φορτώσω με επιπλέον αρνητικές αναφορές την ήδη θλιβερή εικόνα που επικρατεί γενικά στο χώρο μας, όμως δεν μπορώ να αφήσω και ασχολίαστο το γεγονός ότι τουλάχιστον μέσα στον δικό μου περίγυρο, σε μια ακτίνα από την Αττική ως την Θεσσαλία, μαθαίνω ότι περισσότεροι από 8 φίλοι, φανατικοί λαγάδες, όλοι οικογενειάρχες και επαγγελματίες σχεδόν στό σύνολό τους, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν...
Για εκείνους όμως που κρατάνε ακόμα και συνεχίζουν, όλα δείχνουν πως η φετεινή χρονιά που σε λίγο ξεκινά, φέρνει αισιόδοξα μηνύματα. Τόσο από τις διαπιστώσεις στα εκπαιδευτικά, όσο και από τις επιμέρους συζητήσεις προκύπτει το συμπέρασμα ότι η περίοδος θα πάει καλά. Δεν υπάρχει βέβαια παντού εκείνος ο άκρατος ενθουσιασμός που επικρατούσε τις χρονιές που οι γέννες είχαν πάει περίφημα, όμως και η συγκρατημένη αισιοδοξία ως θετική ερμηνεύεται.
Δυσκόλεψαν οι λαγότοποι πέριξ της Αττικής.
Προσωπικά είχα την ευκαιρία να κάνω ως τώρα έξι εκπαιδευτικά, ανά δύο σε Εύβοια, Βοιωτία και Φθιώτιδα, σε τόπους σχετικά απομονωμένους και συνδεδεμένους με όμορφες και αποδοτικές εξορμήσεις. Με εξαίρεση περιοχές της Βοιωτίας, όπου παρά την δική μας επιμονή και τις φιλότιμες προσπάθειες των σκύλων αυτιά είδαμε μόνο ένα, στίς υπόλοιπες είχαμε εύκολα ή δύσκολα αρκετές συναντήσεις. Όμως επειδή τόσο οι πλαγιές της Μοτσάρας, όσο και οι λαγότοποι στα μεσιανά της Μεγάλης Λούτσας γύρω απο τον Ελικώνα, δεν δικαιολογούνται ξαφνικά να ''στέρεψαν'' από λαγούς, θέλω να πιστεύω πως απλά μας έτυχε τώρα και δεν θα ξανασυμβεί.
Την ακριβώς αντίθετη εικόνα σχηματίσαμε λίγες δεκάδες χιλιόμετρα βορειότερα, αφού σε μεσαία και χαμηλά υψόμετρα γύρω από Παλιολιά, Βαρβά και Προφήτη Ηλία, ανάμεσα σε Ζέλι, Έξαρχο και Ελάτεια, τόσο τα δικά μας σκυλιά, όσο και οι ιχνηλάτες άλλων συναδέλφων, βρήκαν τρόπο να ξεσηκώσουν κάμποσους. Στα αξιοσημείωτα της θετικής κατεύθυνσης συμπεριλαμβάνω το γεγονός της μετεγκατάστασης κάποιων περιορισμένων πληθυσμών σε περιοχές της Στερεάς Ελλάδας, κυρίως με πετρώδη εδάφη, από μέρη που ουσιαστικά είχαν “εξαφανιστεί” τα τελευταία χρόνια, την σταθερή προτίμησή τους πρός μερικούς καμπίσιους χώρους της Θεσσαλικής περιφέρειας, (ειδικότερα πρός Καρδίτσα και Μαγνησία), καθώς και την αποδεδειγμένα αυξητική τους παρουσία μέσα στούς περισσότερους απο τους καμμένους κυνηγότοπους. Αν υπήρχε η δυνατότητα να μεταφέρω στο χαρτί διασταυρωμένες τις πληροφορίες και τα μηνύματα που παίρνω από φίλους του δικού μας συναφιού, θα έγραφα δίχως επιφύλαξη πως η πλουσιότερη ως τώρα εικόνα τείνει να διαμορφωθεί στην κεντρική και νότια Πελοπόννησο από την μία πλευρά, καθώς και σε λαγότοπους μεταξύ Τρικάλων - Γρεβενών από την άλλη. Όλη αυτή η περιγραφή όμως αξία θα έχει μόνο όταν επιβεβαιωθεί και στην πράξη, οπότε αναμονή...
Ευχάριστα έρχονται τα μηνύματα και για φέτος σε τόπους της Δράμας.
Από λαγάδες που διατηρούν δεσμούς ή κυνηγούν και σε τόπους καταγωγής, μαθαίνω ότι καλά επίσης πορεύονται η Αιτωλοακαρνανία, τα Γιάννενα, το Κιλκίς, η Δράμα και ο Έβρος. Αρνητική θα χαρακτήριζα την συρρίκνωση εξέλιξη που παρουσιάζουν οι λαγοί εντός και πέριξ των ορίων της Αττικής, γεγονός που προφανώς οφείλεται στο ότι μάλλον κυνηγήθηκαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού λόγω κρίσης, καθώς και στην κατακόρυφη αύξηση του πληθυσμού των αλεπούδων, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις γέννες και τα “φουριόζικα” λαγόσκυλα...
Τα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει ο κάθε λαγοκυνηγός σχετικά με την θηραματική επάρκεια κυνηγότοπων που τον ενδιαφέρουν, ασφαλώς και γίνονται κατά πολύ ευκολότερα με την αυτοψία των εκπαιδευτικών. Αφ΄ενός μέν γιατί οι λαγοί δεν έχουν ακόμα κυνηγηθεί, δεν έχουν “σφίξει” και παραμένουν απλωμένοι ακόμα και σε αδικαιολόγητα εκτεθειμένες περιοχές και αφ΄ετέρου γιατί μετά τις ανοιξιάτικες γέννες είναι σημαντικά περισσότεροι.
Δυστυχώς πολλοί λαγάδες “εγκατέλειψαν” λόγω κρίσης...
Το γεγονός ότι στην Εύβοια βρήκαμε τα περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά νεαρά λαγόπουλα, ασφαλώς και από μόνο του λέει κάτι. Επίσης το ότι στην Φθιώτιδα βρήκαμε μαλλί, κακαράτζες, γιατάκια και λαγούς ακόμα και σε καμπίσιους τόπους, έχει και αυτό την δική του σημασία. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να αναφερθώ στο πως πήγαν τα σκυλιά, νεαρά και δουλεμένα, ή στο πως κάποιοι λάγαροι τους έκαναν τον βίο αβίωτο, όμως πιστεύω ότι μεγαλύτερη αξία για τον αναγνώστη λαγοκυνηγό έχει μια έστω και συνοπτική περιγραφή των όσων διαπιστώσαμε τουλάχιστον εμείς εκεί που τους αναζητήσαμε. Δυστυχώς για λίγο ακόμη αναπάντητο θα παραμένει το ερώτημα για την φτώχεια που βρήκαμε στην Βοιωτία!
Πραγματικά ήταν ανεξήγητο...
Καλά βόλια σ΄όλους.