Ο χρόνος της έναρξης έφτασε. Μέρες έμειναν λοιπόν να ξεχυθούμε γεμάτοι όνειρα για κυνηγοσύνες λαμπρές, με καλή παρέα και άξιους κυνηγετικούς συντρόφους. Ο χρόνος πίσω γυρίζει μήνες κάμποσους, όταν το εντεκάμηνο τώρα νεαρό μου ήρθε να ενταχθεί τόσο στην οικογένεια μου, όσο και στην κυνηγετική μου ομάδα. Σαν χτες θυμάμαι το λούτρινο θαρρείς κουτάβι ανάμεσα στα παιδιά να παίζει μαζί τους, να τα κυνηγά, να τα γρυλίζει, να κυλιέται μπροστά τους διεκδικώντας χάδι και παιχνίδι. Που έπαιζε με την μπάλα που κλωτσούσαν το ένα στο άλλο και κείνο μόλις την έπιανε δαγκωνιές τη γέμιζε, θαρρείς σαν εκδίκηση να έπαιρνε και βγάζοντας το άχτι του.
Αυτά το έμαθαν σιγά σιγά το απόρτ με μπαλάκια, με πάνινα κουκλάκια και γω χαρούμενος παρατηρούσα πόσο εκείνο κοινωνικοποιούταν και πόσο τα παιδιά ωρίμαζαν και μάθαιναν και αυτά μαζί με το μικρό τριχωτό τούτο πλασματάκι. Δεν θα ξεχάσω φυσικά και τις γκριμάτσες αγανάκτησης της κυράς όταν έκανε τα δικά του. Όταν έπαιζε με τα ρούχα στην απλώστρα, όταν έχωνε το μουσούδι του στα ταχτοποιημένα παπούτσια, όταν κατάφερνε να ανοίξει το φύλο της πλαστικής ντουλάπας με τα παπούτσια...
Ένα τοσοδούλικο διαβολάκι που μέχρις να γεμίσει ασφάλεια, αγάπη, εξάρτηση και πάθος για το νέο του σπιτικό και περιβάλλον μας γέμισε ανακατοσούρες όλους!
Μάθαμε να συνηθίζουμε το μπανιάρισμα, την βούρτσα, το χτένισμα, τον ήχο από το ψαλιδάκι αραιώματος, κάτι που θα χρειαστεί σίγουρα αργότερα. Ξεπετάχτηκε, αρχίσαμε σιγά σιγά τα μαθήματα με το λουρί, τις βόλτες στους δρόμους, το δέσιμο, το μη, το κάτσε.
Όταν βγήκαμε την πρώτη μας βόλτα στο βουνό, του έβαλα και το πρώτο του στημένο θήραμα, ένα ορτυκάκι μια χαψιά θυμάμαι μα με φτερό δυνατό. Θυμάμαι πως δούλευε την μυτούλα του, στο πιάσιμο της αναθυμίασης, την πρώτη του προσέγγιση, την επιφυλακτικότητα μόλις έφτασε κοντά του, την περιέργεια που δεν το κράτησε ακίνητο και πήγε να δει τί είναι αυτό που έτσι μυρίζει και κει… φρρρρ ξεπετάχτηκε το ορτύκι και κείνο κοντοστάθηκε, τσούλωσε τα αυτιά του και ξεχύθηκε πίσω του να πιάσει, (κάτι που δεν κατάφερε) να βρει αυτό που φτεράκισε μπροστά στα μουτσούνια του.
Το κάναμε ξανά ύστερα από καμιά 20αριά μέρες και ακόμη μια και αυτήν την φορά στήθηκε πλέον σε στάση ένδειξης, ακλόνητο, σοβαρό, σταθερό. Προχωράμε σκέφτηκα όμορφα. Ήταν η τελευταία του φορά που συναντήθηκε με ήμερο θήραμα εκτροφής και οι επόμενες βόλτες του ήταν απλά λυσίματα σε εύκολα τερρέν, προσπαθώντας να το έχω πάντα με τον άνεμο να χτυπά τα ρουθούνια του και να το κουμαντάρω σιγά σιγά με την σφυρήχτρα μου.
Ναι, κάτι κάναμε… μάθαμε στο μονό παρατεταμένο σφύρηγμα να γυρνά δίπλα μου, στο κοφτό διπλό να στρίβει προς τα κει που το χέρι δείχνει. Γεωμετρία; όχι ρε παλικάρια μου, απλά να στρίβουμε προς τα κει που δείχναμε. Είμαστε ακόμη μικροί και οι δικές μου οι δυνατότητες μέχρι εκεί φτάνουν. Τώρα πλέον είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, να γνωρίσουμε, να διεκδικήσουμε, να κάνουμε λάθος, να κουραστούμε με μέτρο, να κυνηγήσουμε!
Η ώρα που οι κάμποι θα ανοίξουν πλησιάζει, η ώρα που οι ζώνες της Μακεδονίας θα ανοίξουν έρχεται και αυτή. Με θήραμα άγριο πλέον, σε μέρη και ώρες που δεν θα έχει κυνηγούς και κυνηγόσκυλα πολλά, ίσως με λιγότερα θηράματα, μα με περισσότερη άνεση και χωρίς “ξένες" σφυρήχτρες, παραγγέλματα μα πολύ περισσότερο τουφεκιές θα καλοσωρίσουμε την νέα κυνηγετική σεζόν.
Κοινωνικοποιημένοι, φροντισμένοι, εμβολιασμένοι, αποπαρασιτωμένοι και έχοντας λάβει τα προνηπιακά στάδια εργασίας και στοιχειώδους υπακοής. Έχοντας εξοικειωθεί με την μεταφορά στο αυτοκίνητο, με την διαμονή στο κουτί μεταφοράς. Με ιδιαίτερη προσοχή στις πονηρές ζεστές ακόμη μέρες, με τα ξύπνια ακόμη φίδια, χωρίς να ξεπεράσουμε τα όρια αντοχής αναλογούμενης της ηλικίας μα και της προπόνησης που έχει προηγηθεί. Όλα για μια ακόμη φορά θα γίνουν όχι με φωνές, με ποινές και τιμωρίες, μα εκμεταλευόμενοι την σιγουριά και την αγάπη που έχει για μας, με μοναδικό εργαλείο μας τον τόνο της φωνής κατά περίσταση και την επιβράβευση σε κάθε του θεττική κυνηγετική έκβαση. Σαράντα πέντε σχεδόν ετών, θα μιλήσω για μένα και τα δικά μου ζώα και ευθαρσώς θα πω ότι τα λάθη που έκαναν, κατάλαβα σκεπτόμενος αργότερα και ανασκαλίζοντας θύμησες και φάσεις, ήταν λάθη που εγώ τους δημιούργησα, είτε λόγω βιασύνης, είτε λόγω άγνοιας και ημιμάθειας, είτε λόγω περιορισμένων ευκαιριών.
Εύχομαι σε όλους να χαρείτε υπέροχες κυνηγετικές στιγμές με τους νεαρούς συντρόφους σας και μην ξεχνάμε, ποτέ δεν τα συγκρίνουμε με άλλα. Αυτά, όπως και τα μικρά μας παιδιά είναι χαρακτήρες και οργανισμοί διαφορετικοί.
Όλα θέλουν τον χρόνο τους, τον κόπο τους και περισσότερο από όλα... ΕΜΑΣ!