Περιοδικό Άρτεμις : Κυνοφιλία

Βγάζεις “ταυτότητα” σε τούτο το πανέμορφο θήραμα. Δεν φτάνει όμως να δηλώνεις περδικάρης. Γιατί για να είσαι πρέπει να έχεις τον δικό σου τόπο και τις δικές σου γνώσεις. Τόπο δύσκολο και μακρινό που να τον πατάνε λίγοι και γνώσεις τέτοιες, που να μαρτυράνε από τον κάθε λάλο και την θέση του κοπαδιού. Γιατί οι περδικάρηδες που σέβονται το βουνό, τα σκυλιά και τις “όμορφες”, πρέπει πάντα να γνωρίζουν εκεί που πήγαν, τι βρήκαν, τι πήραν και τι άφησαν πίσω τους.

Ήταν η τέταρτη έξοδος της χρονιάς και ξαναπήγαινα ενθουσιασμένος γιατί όλες τις προηγούμενες με ήθελε η τύχη και πάντα κάποια πουλιά τα έβρισκα. Κινήθηκα σ' άλλη περιοχή, λιγότερο γνωστή, επειδή ήδη είχα κυνηγήσει αρκετά στην προηγούμενη. Είχα λαχτάρα να βάλω στο χέρι ένα μεγάλο, βαρβάτο πουλί, γιατί όλα όσα είχα πάρει ήταν μεν καλά ντυμένα, αλλά μικρά, φετινά πουλιά.

Ένας άνθρωπος που το όνομα του μας παραπέμπει στην ορεινή και στα πόιντερ. Ο Γιάννης Μαθιόπουλος, απλός, μεστός και ειλικρινής, μοιράζεται μαζί μας λίγες λέξεις για το περδικοκυνήγι, με τρόπο τέτοιο που η απλότητα και η λιτότητα μας αφοπλίζουν.