Συχνά οι οπλουργοί αποτελούν την μοναδική λύση...

Δυστυχώς, ανάμεσα στους συναδέλφους κυνηγούς εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως οι μοναδικοί εχθροί των όπλων είναι η βροχή και η υγρασία. Έχουν δίκιο ως ένα σημείο, αγνοούν όμως τον τρίτο, που προέρχεται από τα χέρια μας και που ιδίως αυτή την εποχή αποδεικνύεται ως ο χειρότερος όλων.

Διαχρονικά έχει αποδειχθεί πως από τουφέκια που βγήκαν στο κυνήγι και κρατήθηκαν επί ώρες στα χέρια στο διάστημα Αυγούστου - Σεπτεμβρίου, όσα μπήκαν σε θήκες ή οπλοβαστούς δίχως φροντίδα και καθαρισμό, παρουσίασαν το αμέσως επόμενο διάστημα την “ασθένεια του σιδήρου”. Η οξείδωση των μετάλλων θα ήταν λογικό να εμφανίζεται πάνω σε ένα κυνηγετικό όπλο το οποίο εγκαταλείφθηκε για καιρό βρεγμένο ή εκτεθειμένο σε υγρασία.

Ωστόσο φαίνεται πως και δίχως αυτές τις συνθήκες, τα όπλα μας κινδυνεύουν να υποστούν σοβαρότατες ζημιές από τα ίδια μας τα χέρια. Ο ιδρώτας όταν παραμείνει πάνω στα μεταλλικά μέρη του όπλου, δημιουργεί χημική αντίδραση και προκαλεί την οξείδωση. Μπορεί να μην φτάνει ως τα εσωτερικά μεταλλικά τμήματά του, όμως η ζημιά που “καλλιεργεί” μακροπρόθεσμα σε βάση και κάννη είναι μεγάλη.

Η φροντίδα καθορίζει την λειτουργία και την μακροζωία του όπλου.

Ασφαλώς λίγοι έχουν προσέξει ότι καθισμένοι σε καρεκλάκι με τα λιοπύρια του Αυγούστου, εκτός από τα χέρια μας, ιδρώτας στάζει πάνω στο όπλο και από το πρόσωπό μας. Η σκουριά όταν κάνει την εμφάνισή της δύσκολα έχει σταματημό, ενώ ακόμη και μετά την απομάκρυνσή της πάντα θα πρέπει να ελέγχουμε σχολαστικά τα σημεία πρωτοεμφάνισης.

Χημικοί υποστηρίζουν πως αφού όλων των ειδών τα μέταλλα από χάλυβα αποτελούν ένα πορώδες υλικό που επιδέχεται διείσδυσης από νερό και οξυγόνο, άρα είναι και εκτεθειμένα στην σκουριά. Ταυτόχρονα οι οπλουργοί επισημαίνουν πως ειδικότερα ο ιδρώτας από τα χέρια μας περιέχει ένα μείγμα από άλατα και διαβρωτικές τοξίνες που σε διαρκή επαφή με τα μέταλλα του όπλου αρχικά προκαλούν εξωτερική μικρή ανωμαλία στο λείο της επιφάνειας, στην ουσία όμως “σιγοτρώνε” κάτω από αυτήν.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η “επίθεση” του ιδρώτα πάνω στα όπλα μας είναι η βασικότερη αιτία για τον σταδιακό αποχρωματισμό της βάσης τους.

Ειδικά σε τουφέκια χαμηλού κόστους αυτή η επίδραση θα εμφανιστεί πολύ νωρίτερα απ΄οτι σε άλλα. Τα σημεία όμως που θα καταπονηθούν περισσότερο είναι κατά κανόνα οι κάννες. Ο ιδρώτας επιτρέπει να συγκρατηθούν μαζί του πάνω στα μέταλλα, σκόνη, πυρίτιδα και άλλα ξένα υλικά από την χρήση του όπλου με αποτέλεσμα όλα μαζί να συγκροτούν ένα ενιαίο επιθετικό μέτωπο σε βάρος του.

Το πλέον χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα που είδα είναι το ολοκαίνουργιο δίκαννο φίλου που πρωτοκυνήγησε για ένα τετραήμερο τρυγόνια στην έναρξη και εν συνεχεία τον Σεπτέμβρη για έξι ακόμη ημέρες ορτύκια στην Κομοτηνή. Το όπλο δεν έτυχε καμίας φροντίδας και όταν ξαναβγήκε από την θήκη αρχές Νοέμβρη είχε ίχνη οξείδωσης σε επτά σημεία, τα περισσότερα των οποίων ήταν μεταξύ κάννης και πάπιας. Κατέληξε σε οπλουργό για βαφή κάννης...

Θεωρητικά και πρακτικά λοιπόν, αυτή την εποχή τα όπλα αποκτούν και ένα ακόμη πολύ ύπουλο εχθρό τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε δραστικά.

Πλήρης αποσυναρμολόγηση, καθαρισμός και λίπανση.

Οι αποκαλούμενοι σχολαστικοί, αυτοί που αποδεδειγμένα αγαπούν και περιποιούνται τα όπλα τους περισσότερο από όλους μας, φροντίζουν με επιτόπιες πρακτικές. Έχοντας στην τσέπη ένα μικρό κομμάτι απορροφητικό ύφασμα ή χαρτί κουζίνας, σκουπίζουν κατά διαστήματα τα μεταλλικά μέρη αφήνοντάς τα στεγνά και σχετικά καθαρά. Κάτι παρόμοιο κάνουν και με τα χέρια τους. Είναι μια απλή και σωστή μέθοδος που δεν κοστίζει σε χρόνο και όντως προσφέρει πολύτιμη βοήθεια. Ωστόσο δεν αρκεί γιατί στους κυνηγότοπους η θερμοκρασία το βράδυ πέφτει αισθητά, η υγρασία γίνεται πλέον σύμμαχος του ιδρώτα και το σαράκι της σκουριάς αρχίζει να γεννιέται. Η τελείως λανθασμένη πρακτική είναι να περάσουμε ένα λάδι επιφανείας πάνω από τα μεταλλικά μέρη.

Έτσι, ενώ εμείς πιστεύουμε πως προστατεύουμε το όπλο μας το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να εγκλωβίσουμε ιδρώτα, υγρασία και ξένα σώματα επάνω του, επισπεύδοντας την ζημιά. Όλες αυτές οι περιγραφές προειδοποίησης κινδύνων δεν σημαίνουν βέβαια πως τα όπλα είναι τόσο ευάλωτα που να χρειάζονται άμεση φροντίδα στον κυνηγότοπο, ή την επομένη της επιστροφής μας. Όσο όμως γρηγορότερα και σωστά τα φροντίσουμε, τόσο όμορφα και λαμπερά θα παραμένουν για χρόνια.

Σημειώνω, πως κυνηγώντας τακτικά σε γειτονικά κράτη, από Ιταλούς συναδέλφους απέκτησα την συνήθεια μετά από κάθε καλοκαιρινή έξοδο να σκουπίζω τα εξωτερικά μεταλλικά μέρη του όπλου με πανί εμποτισμένο σε λίγο λευκό οινόπνευμα. Είναι υγρό που στεγνώνει αμέσως και καθαρίζει μεγάλο μέρος των κατάλοιπων από σκόνη και ιδρώτα.