Περιοδικό Άρτεμις : Πτερωτά θηράματα

Ο μήνας για τις θεαματικότερες μεταβολές στην εικόνα του κάμπου είναι πάντα ο Οκτώβριος. Για τα ορτύκια οι επιλεγμένοι βιότοποι μειώνονται αισθητά και έτσι είναι αναγκασμένα να τους αναζητήσουν αλλού. Καλαμπόκια και βαμβάκια έχουν θεριστεί, πολλά χέρσα κάηκαν από ελεγχόμενες φωτιές, χωράφια οργώθηκαν και το μοναδικό πράσινο απλώνεται ανάμεσα στα αγριόχορτα και τις νέες σιταριές.

Είναι η περίοδος που σιταριές και χέρσες εκτάσεις προσφέρουν αφθονία τροφής, οι πρώτες λόγω θερισμού και οι δεύτερες λόγω ωρίμανσης και πτώσης του καρπού των διάφορων αγριόχορτων. Είναι βέβαιο πως τα ορτύκια τις ώρες της βοσκής θα βρεθούν εκεί. Αν οι χώροι αυτοί συνορεύουν και με κάποια ψηλότερη, πράσινη βλάστηση που θα τους προσφέρει επιπλέον δροσιά και ασφάλεια, τα πουλιά μένουν για πολύ μεγαλύτερα διαστήματα.

Από τις ανοιξιάτικες αφίξεις και μετά, η παραμονή των ορτυκιών στους κάμπους εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από την έκταση, το είδος και την κατάσταση των καλλιεργειών. Ιδανικός βιότοπος γι αυτά θα θεωρηθεί εκείνος που θα τους προσφέρει αφθονία τροφής, συνθήκες γρήγορης διαφυγής και κοντινό, ασφαλές καταφύγιο.

Ίσως το μικρότερο πτερωτό θήραμα, που κυνηγιέται επί το πλείστον με σκύλο φέρμας, αλλά και με σκύλους ξεσηκωτές (σπρίγκερ, κόκερ). Πουλί εδαφόβιο, ιδιαίτερα επιφυλακτικό, παρεξηγημένα “κουτό”, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κάποιος κυνηγώντας και παρατηρώντας το ολοχρονίς. Ξεκινώντας με τα ορτύκια της έναρξης, κοινώς Αυγουστιάτικα, τα οποία με τις συμπεριφορές και τεχνικές που επιλέγουν για να διαφύγουν το τελικό μπλοκάρισμα του σκύλου, προσδίδουν ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας στο κυνήγι τους, φέρνοντας εμάς και τους σκύλους μας πολλές φορές σε καταστάσεις έντασης και νευρικότητας.