Περιοδικό Άρτεμις : Πτερωτά θηράματα

Πέρδικα, η αρχόντισσα των ανεμοδαρμένων κορφών και των βράχων, ένα θήραμα ενδημικό, πραγματικός θησαυρός για την πατρίδα μας. Ένα πουλί ορισμός της λεβεντιάς, γεμάτο μυστήριο και συμπεριφορά που εξιτάρει τις αισθήσεις και μαγεύει τον κάθε περδικοκυνηγό. Την συναντάμε σε βιότοπο πετρώδη, άγριο, κακοτράχαλο με χαμηλή βλάστηση, καθότι ζει στο έδαφος και χρειάζεται για την κάλυψη της προκειμένου να ανταπεξέλθει και να επιβιώσει από τους άρπαγες και τα επιβλαβή τόσο στην καθημερινότητα της, μα και πολύ περισσότερο κατά την περίοδο της φωλεοποίησης της.

Βγάζεις “ταυτότητα” σε τούτο το πανέμορφο θήραμα. Δεν φτάνει όμως να δηλώνεις περδικάρης. Γιατί για να είσαι πρέπει να έχεις τον δικό σου τόπο και τις δικές σου γνώσεις. Τόπο δύσκολο και μακρινό που να τον πατάνε λίγοι και γνώσεις τέτοιες, που να μαρτυράνε από τον κάθε λάλο και την θέση του κοπαδιού. Γιατί οι περδικάρηδες που σέβονται το βουνό, τα σκυλιά και τις “όμορφες”, πρέπει πάντα να γνωρίζουν εκεί που πήγαν, τι βρήκαν, τι πήραν και τι άφησαν πίσω τους.

Ένας άνθρωπος που το όνομα του μας παραπέμπει στην ορεινή και στα πόιντερ. Ο Γιάννης Μαθιόπουλος, απλός, μεστός και ειλικρινής, μοιράζεται μαζί μας λίγες λέξεις για το περδικοκυνήγι, με τρόπο τέτοιο που η απλότητα και η λιτότητα μας αφοπλίζουν.

Είδα και άλλες φυλές σκύλων να κυνηγούν την πέρδικα με αξιοσύνη και ικανότητες. Όλα τούτα τα χρόνια έβλεπα και τα δικά μου και οφείλω να ομολογήσω πως δεν με άφησαν ποτέ ανικανοποίητο σε τούτο το κυνήγι. Όμως, πάνω στην πέτρα και δίπλα στον κέδρο, άλλη εικόνα βγάζουν τα σκυλιά των... “ειδικών αποστολών”.

Ένα από τα πολλά που έμαθα στα χρόνια της ενασχόλησής μου με την κυνηγετική αρθρογραφία, είναι ότι ποτέ κανένας συντάκτης και κανένα κείμενο δεν πρόκειται να γίνουν πλήρως αποδεκτά από το σύνολο εκείνων που τα διαβάζουν...