Περιοδικό Άρτεμις : Υδρόβια θηράματα

“Αξημέρωτα μπήκαμε στο βάλτο. Με τους φακούς στα χέρια περνούσαμε τις κακοτοπιές, ώσπου βγήκαμε στις μεγάλες λάκες. Οι καλαμιές λύγιζαν τραγουδώντας το μοναδικό εκείνο τραγούδι της λίμνης και ο αέρας που λυσσομανούσε τις έσπρωχνε να χαμηλώσουν κι άλλο. Ένα βιαστικό παπί ήρθε να στρωθεί μπροστά μας και λίγο μετά ο υδροβιότοπος ξυπνούσε με την δική του χορωδία.

Μέχρι και λίγα χρόνια νωρίτερα, τα μπεκατσίνια παρέμεναν σχεδόν τελείως άγνωστα για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κυνηγών. Αντίθετα, όσοι εξορμούσαν τριγύρω από βάλτους, ποτάμια και ποτιστικούς κάμπους ήξεραν για τη νοστιμιά, την θεαματικότητα, αλλά και την δυσκολία που είχε το κυνήγι τους.

Όλα ξεκίνησαν κάπου στην ηλικία που ζητούσα έντονη δράση στη ζωή μου και η απαίτηση αυτή πέρασε και στα κυνήγια μου. Τη δράση και την ένταση αυτή, κυνηγετικά τη βρήκα στο κυνήγι του βάλτου. Ο γεμάτος εκπλήξεις και χρώματα βιότοπος, οι δύσκολες καιρικές συνθήκες, η προσοχή και η επιλογή στην τουφεκιά. Η μετάβαση και η επιστροφή στον κόσμο από ένα άλλο του κομμάτι, άγνωστο στους πολλούς, ακόμη και η δυσκολία ανάκτησης και ανεύρεσης του θηράματος ήταν κάποια συστατικά του που με εξιτάρησαν και με κέρδισαν κατά κράτος. Δάσκαλο και οδηγό μου στα πρώτα μου βήματα μα και στην εξέλιξη δεν είχα. Μάθαινα μόνος κυνηγώντας, μέρα με τη μέρα και μέσα από τα λάθη και τα σωστά που έκανα.