Στη δυτική Ευρώπη είναι ιδιαίτερα δημοφιλές θήραμα.
Μέχρι και λίγα χρόνια νωρίτερα, τα μπεκατσίνια παρέμεναν σχεδόν τελείως άγνωστα για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κυνηγών. Αντίθετα, όσοι εξορμούσαν τριγύρω από βάλτους, ποτάμια και ποτιστικούς κάμπους ήξεραν για τη νοστιμιά, την θεαματικότητα, αλλά και την δυσκολία που είχε το κυνήγι τους.
Στη μεταβατική περίοδο, από τη μαγεία του φθινοπώρου στη χειμωνιάτικη ομορφιά, οι παράκτιες λίμνες με τα πρωτοβρόχια του Σεπτεμβρίου, γεμίζουν μικροοργανισμούς όπως βατραχογόνους, κολεόπτερα, σκουληκαντέρες και πολλά ακόμη εδαφόβια έντομα. Σε πολλές περιπτώσεις όταν η λίμνη συνορεύει με τη θάλασσα με μπούκες, συναντάμε και γόνο ψαριών. Ανάμεσα στα υφάλμυρα και μισοσκέπαστα απ' το νερό φύκια, μπορεί να φανταστεί κανείς τη φύση, σαν μια γιαγιά που στρώνει στα εγγόνια της τραπέζι... Εκεί μαζεύονται και τα μπεκατσίνια που ανάλογα με τον τόπο αλλού θα τα ακούσουμε ως καψουράχους, αλλού τουρλίδες, αλλού ροαγιάλ και σπανιότερα βελίτσες. Στις χώρες της δυτικής Ευρώπης το κυνήγι τους είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και το Βέλγιο υπάρχουν οργανωμένες λέσχες με κυνηγούς που το επιλέγουν μονίμως ως θήραμα μαζί με τις καλημάνες.
Ταχύτατο και θεαματικό πουλί στο ξεπέταγμα, απαιτεί αστραπιαία αντίδραση στη βολή...
Αντίθετα στην πατρίδα μας αν και είναι γνωστό και αναγνωρίσιμο ως εκλεκτό και νοστιμότατο θήραμα, εντούτοις εξακολουθεί να παραμένει άγνωστο για τις πουλιάστρες των περισσοτέρων συναδέλφων, γεγονός που κατά κύριο λόγο οφείλεται αφ΄ ενός μεν στις μεγάλες αποστάσεις ως τούς βιότοπους που διαμένει και αφ΄ ετέρου στον συνήθως μικρό αριθμό επιτυχημένης θήρευσης. Επιτυχίες στο κυνήγι τους σημειώνονται δύσκολα, καθώς σηκώνονται με μεγάλη ταχύτητα, και σε απόσταση απ' τον κυνηγό συνήθως μεγαλύτερη των λογικών ορίων βολής.
Απαιτεί τύχη, εμπειρία, κυρίως όμως ακαριαία αντίδραση για γρήγορη επώμιση και ντουφεκιά ταχύτατης προσκόπευσης. Έχω παρατηρήσει αρκετές φορές πως σηκώνονται και με ένα σπάσιμο μπεκάτσας, πετάνε πάνω στο κυνηγόσκυλο σε χαμηλό ύψος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο κυνηγός να το σκοπεύσει, αποφεύγοντας τον τραυματισμό του σκύλου. Στο ξεπέταγμα βγάζει μια κραυγή σαν να πνίγεται. Ο μύθος λέει πως στέλνει φιλιά στον κυνηγό, αφού γλυτώσει απ' τα καυτά σκάγια.
Όταν επικρατούν δυνατοί νοτιάδες εμφανίζονται πυκνά κοπαδιασμένα.
Με κατάλληλα κυνηγόσκυλα το κυνήγι τους είναι πράγματι γεμάτο εικόνες μοναδικής ομορφιάς και είναι παρατηρημένο πως νεαρά κυρίως μπεκατσόσκυλα, που συνήθισαν να ερευνούν για βελουδομάτες σε υγρότοπους και παρόχθιες περιοχές, εύκολα μαθαίνουν να το αναζητούν και να το φερμάρουν από μεγάλη απόσταση. Παράλληλα η παρουσία τους προσφέρει μεγάλη βοήθεια στην ανεύρεση των θηραμάτων, αφού παρά τον κακώς θεωρούμενο ως εύκολο επίπεδο κυνηγότοπο, πολλά υδρόβια πουλιά χάνονται λόγω βάθους νερού, λασπώδους βυθού, πανομοιότυπης βλάστησης και πυκνής καλαμιάς. Ένας επί πλέον όμως λόγος, είναι τα θηράματα εκείνα που πέφτοντας τραυματισμένα κινούνται ταχύτατα και τρυπώνουν σε αθέατα, συχνά και απρόσιτα σημεία, απ΄ όπου μόνο η παρουσία σκύλου θα μπορούσε να τα εντοπίσει και με την επαναφορά τους να έρθουν στα χέρια μας. Στους υγρότοπους που συνήθως κυνηγάω, τακτικά συναντάω και κάποια μικρόσωμα κυρίως παπιά, όμως οι αριθμοί από τα μπεκατσίνια όλων των ειδών είναι ασύγκριτα μεγαλύτεροι. Εκεί λοιπόν μάθαμε από τούς παλαιότερους να οργανώνουμε το κυνήγι τους χωρισμένο σε δυο φάσεις.
Στην πρώτη ξεκινάμε ερευνώντας τις λούτσες, τα βαρκά και γενικά τα σημεία εκείνα που υπάρχει κρατημένο νερό και προχωρώντας και σημειώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερες επιτυχίες με εύστοχες βολές, τα αναγκάζουμε να μετακινηθούν αρκετά μακρύτερα. Η συνηθέστερη κατάληξή τους θα είναι στις τριγύρω αγροτικές, εγκαταλειμμένες πλέον καλλιέργειες, με εμφανή προτίμηση ανάμεσα σε εκείνες που υπάρχουν θερισμένες καλαμποκιές και σιταριές που διατηρούν νερό. Εκεί αρχίζει το δεύτερο πλέον στάδιο της αναζήτησης, που όμως είναι κατά κανόνα πολύ δυσκολότερο, αφού τα μπεκατσίνια κυνηγημένα όπως είναι γίνονται ιδιαίτερα επιφυλακτικά στην παραμικρή κίνηση που θα διακρίνουν κοντά τους. Σχεδόν πάντα ο δεύτερος γύρος προσφέρει μικρότερα αριθμητικά αποτελέσματα. Αν όμως ο τόπος παραμείνει ήσυχος για μερικές ώρες είναι βέβαιο πως τα πουλιά σύντομα θα επιστρέψουν στα αρχικά σημεία εντοπισμού και θα παραμείνουν εκεί όσο δεν ενοχλούνται.
Είναι επίσης αποδεδειγμένο πως η προσέγγιση αυτών των θηραμάτων γίνεται ευκολότερη τις ημέρες εκείνες που οι καιρικές συνθήκες δημιουργούν χειμωνιάτικο σκηνικό, με αέρα και ψιλόβροχο, όμως τότε οι πιθανότητες επιτυχημένων βολών περιορίζονται αισθητά γιατί ο αέρας τα βοηθάει να αναπτύξουν πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες, μετά το αρχικό ξεπέταγμα. Μερικοί επιλέγουν να τα κυνηγούν από θέσεις καρτέρια, όμως για να προκύψουν επιτυχίες μ΄ αυτό τον τρόπο κυνηγιού, θα πρέπει ο κυνηγός να γνωρίζει καλά την περιοχή, τις συνήθειές τους και απαραίτητα τα σημεία διέλευσης που δεν είναι πάντα τα ίδια. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι ότι τις ημέρες που επικρατούν δυνατοί νοτιάδες εμφανίζονται περισσότερο κοπαδιασμένα, προτιμούν να παραμένουν καθηλωμένα στο έδαφος και αν χρειαστεί να μετακινηθούν θα το κάνουν πάλι ομαδικά.
Διαρκώς αυξανόμενο το ενδιαφέρον για τα μπεκατσίνια και στη χώρα μας.
Αν πάει κανείς χωρίς σκυλί και με το βάδισμα της γάτας, μπορεί να τα ζυγώσει σε απόσταση μικρότερη των είκοσι πέντε μέτρων. Πρέπει όμως κατά την διάρκεια του αργού βηματισμού, οι γαλότσες να μην σηκώνονται έξω από το νερό και να κινούνται κάτω από αυτό, ώστε να μην προκαλούν θόρυβο από τον παφλασμό. Τότε σηκώνονται αθόρυβα και μένουν σιωπηλά, δίχως κραυγή, για να μην προδοθούν στο βλέμμα του κυνηγού. Είναι είδος μονογαμικό. Θυμάμαι μια φορά σε μια μου εξόρμηση, σηκώνονται δύο στα σαράντα μέτρα περίπου. Τουφεκίζω δυο φορές δίχως επιτυχία.
Σκύβω σ' ένα ψαθί που βρέθηκε μπροστά μου και κάνοντάς το φυλάχτρα, γίνομαι ένα μαζί του. Όταν φτάνουν στην αρχή της λίμνης, γυρίζουν προς το μέρος μου, χαμηλώνουν και περνάνε πάνω απ' το κεφάλι μου σε βολικό ύψος. Σηκώνομαι πυροβολώ δυο φορές, και παίρνω το ένα. Καθώς έπεφτε σε σπειροειδή βύθιση, το ταίρι του το συντρόφευε μένοντας δίπλα του σαν στούκας, μέχρι την επιφάνεια του βάλτου και μετά χάθηκε.
Αν ποτέ το συναντήσεις κι εσύ φίλε κυνηγέ, θα λάβεις τα χαιρετίσματα και τα φιλιά του, εφόσον ενσαρκώσουμε τον μύθο.