Μαγευτικός κυνηγότοπος ο βάλτος, έχει φανατικούς οπαδούς...
“Αξημέρωτα μπήκαμε στο βάλτο. Με τους φακούς στα χέρια περνούσαμε τις κακοτοπιές, ώσπου βγήκαμε στις μεγάλες λάκες. Οι καλαμιές λύγιζαν τραγουδώντας το μοναδικό εκείνο τραγούδι της λίμνης και ο αέρας που λυσσομανούσε τις έσπρωχνε να χαμηλώσουν κι άλλο. Ένα βιαστικό παπί ήρθε να στρωθεί μπροστά μας και λίγο μετά ο υδροβιότοπος ξυπνούσε με την δική του χορωδία. Νεροπούλια, φαλαρίδες, παπιά και νερόκοτες με τις φωνές τους έδιναν ζωή στο ομιχλώδες τοπίο”
Ποτέ δεν μετάνιωσα που δεν απέκτησα κυνηγετική ταυτότητα μπεκατσά, φασσά ή περδικάρη. Ήθελα να τα μάθω όλα, να δω όσα γίνεται περισσότερα και να “κολλήσω” με όσα με τραβούσαν... Αυτός ήταν και ο λόγος που ποτέ δεν αρνήθηκα πρόσκληση για κάτι καινούργιο και πάντα ακολουθούσα τρανούς λαγάδες, γουρουνάδες και βαλτοκυνηγούς.
“Τσόντα” μπήκα στην παρέα και χώθηκα σε σχέδια που προέκυψαν ξαφνικά Παρασκευή μεσημέρι. Ο Μήτσος θα πήγαινε να δει τους δικούς του στο Αμύνταιο και μου πρότεινε να πάω μαζί του και να κυνηγήσουμε παπιά στην λίμνη. Ε’ λοιπόν ξέρετε κανένα τυφλό που δεν θέλει να δει το φως του;
Τα μέρη εκείνα δεν τα γνώριζα καθόλου, οπότε ο “ψηλός” θα κανόνιζε τα πάντα. Φύγαμε αργά το βράδυ με καλό καιρό, όμως από την Κοζάνη και μετά η βροχή έπεφτε ασταμάτητα ως την Πτολεμαΐδα και λίγο παραπέρα. Θυμάμαι πως στρίψαμε στην πινακίδα που έγραφε Φιλώτας και μερικά χιλιόμετρα μετά προς Μανιάκι. Με τους φακούς στα χέρια πήραμε πορεία προς τις λούμπες και τις καλαμιές. Το κρύο ήταν έντονο και μόλις τότε συνειδητοποίησα πως δεν το είχα υπολογίσει σωστά, αφού βρισκόμουν ντυμένος ακατάλληλα.
Ένα άνοιγμα με πατημένες καλαμιές κι ένα τελάρο για κάθισμα μαρτυρούσαν την θέση μιας φυλάχτρας. Γλατσούδια τα λένε στα μέρη του τα πρώτα καρτέρια και έμοιαζε για τέτοιο.
Η ζωή στον βάλτο ξεκίνησε με το πρώτο φως της μέρας.
Εδώ, μου είπε, θα κάτσεις, τα παπιά συνήθως έρχονται από μπροστά, μην τουφεκάς αριστερά γιατί αν πέσουν τα νερά εκεί είναι βαθιά και η λάσπη κολλάει, και μην αλλάξεις θέση γιατί σε μερικά σημεία ο τόπος είναι επικίνδυνος.
Μου έδωσε μερικές ακόμη συμβουλές, μ' άφησε κι έφυγε για τις δουλειές του όταν ήδη άρχισε να ξημερώνει. Μαγευτικό τοπίο ο βάλτος κι ας είναι ξυλιασμένα τα χέρια από το κρύο και τα πόδια απ' το νερό.
Ένα σφυριχτάρι ήρθε και κάθισε στο νερό, πολύ κοντά μου. Ούτε πήρα χαμπάρι από που ήρθε, όμως το σημείο ήταν με τα βαθιά νερά και το άφησα να κάνει χρέη “κράχτη”. Σε λίγα λεπτά ο σιωπηλός βαλτότοπος είχε ζωντανέψει. Αμέτρητα παπιά έκαναν μακρινές πτήσεις από και προς το κέντρο της λίμνης, όμως ο κυματισμός δεν τα άφηνε σε ησυχία και άρχιζαν πάλι τα δρομολόγια. Ήταν φανερό πως από αλλού περνούσαν τα πολλά αφού προς το μέρος μου ο βοριάς τα δυσκόλευε αρκετά, όμως δεν σκόπευα να μετακινηθώ.
Για διάστημα μιας περίπου ώρας μόνο να τα παρακολουθώ μπορούσα. Πετούσαν συνήθως σχηματίζοντας μικρά κοπαδάκια και σε διαφορετικό ύψος μεταξύ τους. Κάποια δεν τα ξεχώριζα καθαρά σαν είδος, ενώ μερικά ήταν απόλυτα ευδιάκριτα.
Πρασινοκέφαλα είδα λίγα, κιρκίρια, σφυριχτάρια και σαρσέλια πολλά, ενώ και οι σουβλόπαπιες ήταν κάμποσες. Ίσως να πέρασαν και μερικές χουλιάρες, όμως δεν παίρνω όρκο, όσο για τα μπεκατσίνια και τις νερόκοτες ήταν αμέτρητα. Θεατής και παγωμένος έμεινα ακόμα αρκετή ώρα, ώσπου μια αποκομμένη καστάνια που έψαχνε τα ταίρια της ερχόταν πάνω μου.
Με το θερμόμετρο στους -2, το κρύο τρυπούσε κόκαλα...
Το πρώτο 6αρι την βρήκε καλά, όμως δεν ήταν αρκετό και ακολούθησε δεύτερο και τρίτο για να πέσει. Η απόσταση δεν ήταν κακή, όμως ίσως ήταν λάθος η επιλογή μου στο νούμερο σκαγίων. Από την φούρια μου όμως το πρωί, τα μόνα κουτιά που πήρα από το αυτοκίνητο ήταν δύο με τέτοια.
Ακολούθησαν διαδοχικά τρεις απανωτές ευκαιρίες σε πρασινοκέφαλα, την μια τρία μαζί και τις άλλες δυο μονά, και μια ακόμη σ' ένα ζευγάρι επιβεβαιωμένες χουλιαρόπαπιες, δίχως όμως κανένα αποτέλεσμα.
Ήταν ολοφάνερο πως τα σκάγια αυτά ήταν τελείως ακατάλληλα ώστε να βληθεί σε καίρια σημεία ο στόχος και να πέσει, από αποστάσεις τριάντα, ίσως και παραπάνω μέτρων. Κοιτούσα τα κουτιά της Νsi με τις ενδείξεις Νο 4 και θυμόμουν την βλακεία μου.
Όταν προ καιρού τακτοποιούσα τα φυσίγγια μου, επειδή κάποια κουτιά ήταν πολύ φθαρμένα, τα μετέφερα σ' άλλα δίχως όμως να σημειώσω έστω με μαρκαδόρο πως μέσα δεν ήταν 4άρια, αλλά 6άρια. Με τέτοιο κρύο και με τόσες αποτυχίες, εύκολα ο καθένας μπορεί να καταλάβει σε τι χάλια βρισκόμουν. Όμως είπαμε, στο κυνήγι τα συναισθήματα της απογοήτευσης και της ευτυχίας, λίγη απόσταση έχουν μεταξύ τους.
'Ένα ζευγάρι σαρσέλες έδωσαν την αφορμή. Μου πέρασαν σε απόσταση 20-25 μέτρων και εκεί τα 6άρια θέριζαν. Ώσπου να τις πάρω από το νερό έχασα μερικά καστάνια που πέρασαν κοντά και χαμηλά. Στο μεταξύ φαίνεται πως κι άλλοι είχαν πάρει θέσεις γύρω από την λίμνη, αφού οι τουφεκιές πλέον δεν ήταν μόνο δικές μου.
Καθοριστικής σημασίας η επιλογή κατάλληλης θέσης.
Τα ως τότε δεδομένα είχαν πλέον μετατραπεί. Τώρα τα παπιά είχαν ανακατευτεί από τον κίνδυνο, έγιναν περισσότερα, όμως περνούσαν πλέον με πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες ως τα σημεία που έβρισκαν ασφάλεια. Λες και το ήξεραν πως αριστερά δεν έριχνα και όλα τους περνούσαν από εκεί. Σκέφτηκα να παραβώ τις οδηγίες του “ψηλού” όμως τι νόημα θα είχε να γκρεμίσω κάποια και να μείνουν εκεί.
Κόντευε μεσημέρι όταν ο αέρας έκοψε και άρχισε βροχή. Τρία ή τέσσερα ακόμη όπλα θα πρέπει να είμαστε από την πλευρά εκείνη της λίμνης, οπότε γρήγορα το μέρος ατόνησε σε ενδιαφέρον. Ένα “ξεχασμένο” πρασινοκέφαλο που μου ήρθε από το πουθενά, βελτίωσε ακόμη περισσότερο την διάθεση μου, ωστόσο ως τις δύο που ήρθε να με πάρει ο Δημήτρης άλλο δεν πέρασε.
Τρία μπεκατσίνια και δυο καλημάνες έκλεισαν θηραματικά εκείνη την πρώτη μέρα στην πανέμορφη Βεγορίτιδα.
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ
Νύχτα πάλι φύγαμε την επόμενη μαζί με τον Κώστα, ένα ντόπιο παλικάρι, τον Δημήτρη και το NAVARA που δεν “μάσαγε” στην λάσπη. Τώρα τα φυσίγγια μου δεν είχαν λαθεμένα. Πήγαμε σ' άλλο σημείο. Εκεί οι καλαμιές ήταν πράσινες, ψηλές και ζωντανές. Ο Κώστας ήταν μεν νεαρός στην ηλικία, αλλά παλιά καραβάνα στον βάλτο. Ο καιρός, όπως είπε, ευνοούσε αυτό το κομμάτι της λίμνης, ενώ πρόσθεσε πως με τόσο αέρα εγώ την προηγούμενη μέρα καθόμουν σε λάθος σημείο. Ε ρε τι άκουσε ο “ψηλός” που μ' έβαλε εκεί.
Πιάσαμε καρτέρια περίπου ανά 70-80 μέτρα και περιμέναμε. Η χορωδία της λίμνης ξεκίνησε και μαζί της τα πρώτα πετάγματα. Με έβαλαν στην μέση σ' ένδειξη καλής φιλοξενίας, αφού από τα λεγόμενα, ήταν φανερό πως ήθελαν πρώτος εγώ να το ευχαριστηθώ.
Είμαστε τρεις κυνηγοί, στον ίδιο τόπο, με τις ίδιες συνθήκες, για τα ίδια θηράματα, όμως με τρεις διαφορετικές επιλογές στα φυσίγγια. Ο Κώστας με Lampro No 4 , ο “ψηλός” με Cheddite No 5 και εγώ με 4άρια της Νsi. Άσσο στο τσοκάρισμα ο μικρός, τριάρια οι άλλοι δυο, κάννες στα 66 εκατοστά όλοι μας.
Και το γλέντι ξεκίνησε. Εκεί δεν είχε βαθιά νερά και βυθό που κολλούσε. Ρίχναμε προς όλες τις κατευθύνσεις άφοβα. Και ήταν μέρα για να έχεις κάμερα στα χέρια κι όχι τουφέκι, για να γράφεις τι γινόταν από παπιά και τι χέρι είχε ο “μικρός”. Φαρμάκι σας λέω μ' όλα τα γράμματα κεφαλαία. Κατέβαζε πουλιά από ύψος που εγώ ούτε καν σκεφτόμουν να σηκώσω όπλο. Λίγο μετά, ίσως παρασυρμένος από την απίστευτη ευστοχία του δοκίμασα να τον μιμηθώ και πήρα τα πάνω μου. Στις 08:30 ο Κώστας έφυγε για να ανοίξει το μαγαζί του και θα επέστρεφε για να μας πάρει κάπου γύρω στις 15:00.
Η βοήθεια του απορτάρη σκύλου είναι ανεκτίμητη.
Ως εκείνη την ώρα ο “μικρός” είχε πάρει 9, εγώ 6 και ο Δημήτρης 4, όμως είναι αλήθεια πως από το μέρος του δεν πέρασαν παπιά και είναι ζήτημα αν τουφέκισε παραπάνω από 8-10 φορές.
Άλλαξε θέση, μπήκε στην φυλάχτρα του ανιψιού του, όμως φαίνεται πως είχε αγκαλιάσει την καντεμιά. Εκεί που προηγουμένως γινόταν πανηγύρι, τώρα μόνο κάτι μπεκατσίνια περνούσαν, κάνοντας τον να βράζει από νεύρα.
Για τις επόμενες δυο ακόμη ώρες πήραμε ακόμη καμιά δεκαριά παπιά, χάσαμε μέσα στις καλαμιές τρία και σίγουρα αστοχήσαμε σε παραπάνω από εφτά - οκτώ, αφού η ταχύτητά τους πλέον είχε γίνει “βολιδάτη” και προφανώς κάναμε λάθος προσκόπευση.
Πάντως τα λόγια του Κώστα ήταν προφητικά: μετά τις 10.00 παιδιά ο γάμος θα 'χει σχολάσει, και πολύ λίγα πουλιά θα περάσουν μετά.
Και είχε δίκιο, αφού ως το μεσημέρι που ήρθε, μόνο δυο ακόμη πήραμε και πέντε - έξη μπεκατσίνια, που σε ρυθμό προπόνησης κατέβαζε ο Δημήτρης. Μας πρότεινε να πάμε στις απέναντι όχθες για απογευματινό, προς τον Άγιο Παντελεήμονα, επειδή εκεί τα παπιά περνάνε από την μια λίμνη στην άλλη όπως επίσης και να μέναμε για ένα ακόμη πρωινό στα ίδια καρτέρια.
Τα καθάρια πάντα κάνουν την διαφορά.
Πολύ θα το 'θελα να γινόταν, όμως ο Δημήτρης το πρωί είχε δουλειά και τώρα τελευταία λένε πως από το δημόσιο η άδεια από την σημαία κόπηκε...
Ευγενικά αρνηθήκαμε να πάρουμε και τα δικά του παπιά που καλόκαρδα μας έδινε. Ωραίο παιδί, ωραίος χαρακτήρας, ωραίος σκοπευτής.
Στην επιστροφή τα χιλιόμετρα πέρναγαν γρήγορα. Συζητώντας ευχάριστα, μέχρι τα Γρεβενά είχαμε ξανατουφεκίσει όλα τα παπιά κι ώσπου να φτάσουμε στην Καλαμπάκα αναζητούσαμε τα αίτια για να διορθώσουμε τις χαμένες τουφεκιές... και κάπου εκεί σταματήσαμε για να διορθώσουμε μ' ένα ωραίο βραστό και την στομαχική μας κατάσταση.
Απ' έξω αυτοκίνητα λασπωμένα με σκυλόκουτα και μπαγκαζιέρες και μέσα αρκετοί κυνηγαραίοι με χαμόγελα!